liefhebben

Vijfentwintig juni tweeduizendenacht. Dat is de dag. En vandaag is dat exact zes jaar geleden. Zes jaar geleden dat 'jij + ik' eindelijk 'wij' werd. 

Al zes jaar maakt deze mooie jongen van mij het gelukkigste meisje ter wereld. Al zes jaar lang delen we heerlijke en soms ook iets minder fijne momenten. Duizenden herinneringen hebben we in ons hoofd en hart opgeslagen: bellen blazen in de duinen, een rivier bedwingen in een kajak, vol verwondering uit het raam kijken in het vliegtuig, slapen in een tent wanneer het buiten veel te warm is, liggend op de trampoline vallende sterren tellen, urenlang met de hond gaan wandelen in het bos, stiekem naar mensen kijken, snorkelen in de Middellandse Zee, elkaar vastpakken terwijl we genieten van een mooi concertje op de allereerste rij, onder een blote sterrenhemel een ritje op de brommer maken, glimlachend rondlopen in de dierentuin, ons overheerlijke scampi-gerechtje klaarmaken, kersen plukken en daarna allemaal opeten, babysitten op lieve kindjes die ons giechelend vragen of we elkaar ooit al gekust hebben, onderwaterfoto's maken, twaalf uur lang in de auto zitten onderweg naar het Zuiden terwijl we fijne liedjes meezingen, wiegen in de hangmat terwijl rondom ons de bijen en hommels zoemen in de bloesems van de struiken, lange wandelingen maken in de Kruidtuin, keihard van de besneeuwde wegen in de Ardennen sleeën en dan met ons gezicht in de sneeuw in de berm belanden, muisstil met grote ogen rondkijken in de bossen in de hoop om herten te spotten en er dan inderdaad ook te zien, samen cake bakken en daarna gewoon helemaal verorberen, een kist aardbeien en een bus slagroom kopen en die opeten vanboven op een berg in het veld, … 

Vele reisjes maakten we al samen. De Ardennen, de Panne, Rome, Zuid-Frankrijk, Amsterdam, Brugge, Luxemburg: het zijn plekken die we samen al verkend en veroverd hebben. Hand in hand, met guitige blikken naar al het nieuwe rond ons heen. In Rome werden zelfs onze beider portefeuilles gestolen. We hadden niets meer, alleen elkaar. En toch was het de mooiste en fijnste reis die we tot nu toe maakten. Onze portefeuilles vonden we niet terug, maar onze liefde werd keihard op de proef gesteld. En wij slaagden met vlag en wimpel.

Al zes jaar dromen we van elkaar en van wat het leven nog voor ons in petto heeft. Nu zijn we allebei afgestudeerd en gaat de 'echte' wereld voor ons open, de wereld van de volwassenen. Een fijn plekje om ons samen te nestelen hebben we al gevonden, het voelt fijn om vanaf augustus op hetzelfde adres te wonen en te leven. De volgende stap is een klein katje om samen voor te zorgen. En vast werk natuurlijk. Het allerbelangrijkste hebben we al: elkaar. En dat mag nog eindeloos veel jaren blijven duren. Pieterjan, mijn lieve lieve Pieterjan, ik hou van je.