my love is gold

Mijn geliefde was 's middags aan het werk, een beetje thuiswerken. En plots scheen de zon binnen, op hem. 

Ik was aan het bewonderen. Ik zag dat de wereld goud is. En de liefde ook. Het zijn zo van die kleine dingen die we niet mogen vergeten. Want als je goed kijkt, is het leven zo eindeloos mooi.

zo moet het zijn

De zon schijnt door de stoffige ramen, de vogels fluiten en de wolkeloze hemel is vandaag lichtblauw geverfd. Ik werk al de hele dag aan een foto-opdracht en raak vervuld door geluk als ik zie hoe mooi het resultaat is. Een nieuwsgierige en tevreden kat komt nu en dan spinnend en ronkend tegen mijn benen zitten en mijn liefde ligt vredig en diep onder een deken op de zetel te slapen, met overal op hem zonnevlekjes die hem bestempelen met hun gouden inkt. 

Alles is goed vandaag. Het geeft me kriebels in de buik, het maakt mijn hoofd licht en sust mijn gedachten. Hard werken en gelukkig zijn. Misschien verlang ik toch meer naar de lente dan ik mezelf voorhoud. Misschien heb ik zo stilletjes aan toch genoeg van de lange winter. Maar dan denk ik weer aan hoe hard ik geniet van elke dag. Of het nu vriest en er ijssterren op ons dakraam liggen. Of de zon 's ochtends nu kriebelt aan onze voeten en de vogels ons goedgemutst wakker fluiten. Elke dag is goed, en dat is fijn. Zo moet het zijn.

Daarnet vond ik dit filmpje. Zo schoon, ik wil het hier delen. Die bewegingen, die ruimte, dat licht. Ik was muisstil en was helemaal bedekt met kippenvel, gedurende de volle vier minuten en acht seconden. En ook nog tijdens de minuten daarna. Ik kreeg zin om alle ramen open te gooien en de frisse lucht vrij spel te geven in huis. Om met zachte muziek in mijn hoofd over de vloer te dansen, badend in het zonlicht. Om met een wollen deken over mij in de zon op het terras te gaan zitten, met mijn ogen dicht maar met mijn andere zintuigen open. Ik kan zo overrompeld worden door wat ik zie, hoor, voel, ruik en proef. Ik hou daarvan. Hopelijk kan hetzelfde filmpje jullie ook zo overrompelen.

Straks wanneer de zon ondergaat, ga ik rennen over kleine paadjes, met muziek in mijn oren. Sporten om de dag af te sluiten. En om vandaag nog een laatste keer "waw" te denken.

long time no see

Long time no see. Daar komt verandering in, beloofd. Vanaf nu! Laat dit mijn grote voornemen zijn van 2015: blijven bloggen. Want ik word er gelukkig van.

In november had ik de eer om Feline De Coninck te fotograferen. Ik was op voorhand zeer zenuwachtig. Niet alleen omdat ikzelf gefotografeerd zou worden door haar, maar vooral omdat Feline zelf een getalenteerde fotografe is. En ik had schrik dat het contrast of de kloof tussen haar en mij te groot zou zijn. Ervaring leert natuurlijk dat er niets is om zenuwachtig voor te zijn. Feline is zo een lieve vrouw, we kenden elkaar precies al jaren. Wat ik vooral frappant vind, is dat we allebei ongelofelijk grote fan zijn van Haruki Murakami. Dat schept toch wel een band, dat zowel zij als ik zo kunnen opgaan in het irrealistische universum van deheer Murakami. (Als je nog nooit iets van hem gelezen hebt: FOEI! Je mist iets, echt.)

Het resultaat van de fotoshoot die Feline en ik deden bleek nog schoon ook. Op haar Flickr vind je enkele foto's die ze van mij maakte, hieronder een paar portretten die ik maakte van haar.