Dit vind ik zo mooi. Zo'n mooi idee, zo bevrijdend. Een huisje op een heuvel, in zoveel mogelijke natuurlijke materialen. Met de takken van de bomen die, wanneer er veel wind staat, tegen de muren en de vensters van je huisje strijken. Met zicht op het water, dat verrimpeld wordt door diezelfde wind. Opstaan tussen de eekhoorns, vogels en marters, en ook met hen gaan slapen. Samen met de mensen die je liefhebt.

De winter komt steeds dichterbij. We zijn nu al december. De eerste nachten met vorst zijn achter de rug, de eerste sneeuwvlokken heb ik ook al zien vallen. Ze bleven wel niet liggen, ze smolten weg want de grond was nog te warm. Ik hoop dat mijn kinderen nog sneeuw zullen kennen, dat de aarde ophoudt met opwarmen en we ons allemaal bewuster worden van het milieu en we er op een lievere manier mee omgaan. Dat het terug een gewoonte mag worden om in de winter van besneeuwde heuvels af te glijden, om met sneeuwballen naar elkaar te gooien. Om 's ochtends wakker te worden en door de stilte rondom te weten dat het gesneeuwd heeft.

November was een harde maand, een maand vol verdriet en haat en terreur. En toch ben ik altijd verbaasd over de tegenreactie op zulke acties. Hoeveel liefde we zien en voelen, wanneer ons geluk bedreigd wordt. Die liefde zouden we niet alleen mogen zien wanneer ons geluk bedreigd wordt, die liefde zouden we altijd moeten zien.

❆  Deze serie is zo goed. Angstaanjagend, koud en toch ook warm tegelijk.

❆ Ik las net dit boek. Het liet me nadenken over hoe we omgaan met onze jeugd, met onze naasten. Over dat we meer moeten praten met elkaar, omdat we onmogelijk andermans gedachten kunnen lezen. Philippe Claudel weet mij altijd te bekoren: zijn stijl, de beelden die hij schetst. Zijn pure schrijfsels.

Ik maakte zelf een muts, omdat de koude dagen eraan komen. Deze was eerder een probeerseltje, met goedkope dunne wol, maar ik ben blij met het eindresultaat. Nu heb ik de techniek (loom knitting) onder de knie. Het is eigenlijk een beetje valsspelen: loom knitting is heel gemakkelijk omdat je gebruik maakt van een breiring, maar toch krijg je een mooi brei-achtig eindresultaat. 

Zelf dingen maken is toch oh zo fijn. Beginnen met één of meer bollen wol, en daar dan met behulp van wat naalden of loom cirkels iets nieuws uit creëren. Een beetje magie. Ik heb al nieuwe wol gekocht voor een tweede muts.

Terwijl ik dit schrijf rollen dikke druppels als tranen over de ruiten naar beneden. Ik ben net binnen, trotseerde de regenbuien. Mijn kleren zijn kletsnat, er zit water in mijn schoenen en ik ril omdat ik het koud heb. De hemel huilt, maar ik voel me gelukkig. Misschien deelt de hemel tranen van geluk.

Ik ontmoette net Lisa, een meisje met wie ik al langer contact heb, maar die ik nog nooit 'in het echt' gezien had. Of misschien moet ik beter vrouw zeggen, in plaats van meisje, want binnen enkele weken wordt ze mama. Momenteel straalt ze, met haar mooie ronde buik. Binnenkort straalt ze nog meer, met een klein wondertje in haar armen.

Lisa bleek een heel lieve en fijne verschijning, met de nodige portie humor en een enthousiaste schittering in haar ogen. Ik kan niet wachten tot de volgende keer wanneer we afspreken, waarschijnlijk zal haar wonder dan al geboren zijn. 

Laatst bezocht ik zo een klein wondertje, achttien dagen oud was de kleine Otto toen. Zijn mama kon niet stoppen met naar hem te staren en te glimlachen, zijn papa plaagde hem een beetje door zachtjes en stiekem in zijn minuscule teentjes en vingertjes te bijten. 

Het is fijn om zoveel moois en zoveel geluk te zien rondom mij, zeker in deze tijden waar horror en terreur steeds vaker dagelijkse kost lijken te zijn. Hopelijk zal de liefde altijd overwinnen. ♡

brief aan mijn zusje

Lieve zus,

Zeventien ben je nu. Een gouden leeftijd. Het kleine meisje met de twee staartjes is al lang verdwenen. Jouw tanden staan nu recht en je bent onafhankelijker dan ooit.

Langs de ene kant denk ik: blijf dat kleine meisje. Lief en schattig en aandoenlijk. Vol nieuwsgierigheid naar de wereld, maar toch zichzelf verbergend achter haar naasten, uit verlegenheid.

Maar langs de andere kant vind ik het zo mooi om te zien hoe je jezelf vastberaden een weg baant door de puberteit, richting volwassen-zijn. Je humor wordt harder, je trekken meer uitgesproken, je vormen ronder, je karakter eigenzinniger, je ogen feller. Je wordt meer jij, en het is zo mooi om te zien hoe je dat doet.

Gooi je cocon van je af en schud je vleugels en veren, lieve zus. Blijf trouw aan jezelf, verloochen nooit je eigen waarden en verlies alsjeblieft het kleine meisje in jezelf nooit volledig. Hou vast aan de liefde en kies je partner met zorg. (Je huidige is een goede keus!) 

Maar bovenal: word een prachtige en unieke vrouw, één uit de duizend.

Want dat ben je.

Al het liefs van je grote zus,

Jade

Koffieklets: Hella Buttiens

De naam Hella Buttiens laat bij de meeste mensen misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar waarschijnlijk doet lafillehella.blogspot.com dat wel. Op die blog deelt de 21-jarige Hella wat ze zoal creëert met haar naaimachine: dat gaat van rokjes voor haarzelf tot babycadeautjes en hebbedingen. En of het nu voor zichzelf is of niet: alles wat Hella creëert met haar naaimachine, wordt met liefde gemaakt.

Vanwaar die liefde voor naaien?

Een vriendin van mijn mama naaide veel voor haar kinderen en zo zijn die kriebels ontstaan. Samen met haar heb ik een paar keer een simpel rokje voor mezelf genaaid en daarna ben ik begonnen met naailessen. Eerst volgde ik een jaar les in Hasselt maar daar voelde ik me niet op mijn gemak. Die lesgeefsters leken niet blij met iemand als ik: jong en onervaren. Ik ben toen overgeschakeld op les in Alken, wat wel meeviel. Na twee jaar naaide ik gewoon verder zonder lessen. Ondertussen is naaien zo populair dat je overal wel handleidingen of filmpjes vindt om zelf dingen te kunnen maken. Ik heb drie jaar Vroedkunde gestudeerd: wegens drukte heb ik toen heel weinig genaaid en ook lang niet geblogd. Nu ik afgestudeerd ben heb ik de draad terug opgenomen, en ik geniet er echt van.

Welke drie woorden kies je als je jezelf moet omschrijven?

Eerst en vooral zachtaardig, misschien doordat ik graag voor mensen zorg en graag om ga met kinderen, voornamelijk met baby’s. Dat zit in mijn karakter, dat zachtaardige en lieve. 

Ook onzeker, over mezelf vooral. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet pas binnen het kader van de maatschappij. In het middelbaar was er de populaire kern en als je niet dezelfde kleding of interesses had als hen, viel je daar buiten. Toen vond ik dat moeilijk, trok ik mezelf dat enorm aan. Tijdens mijn opleiding Vroedkunde had ik ook dat gevoel, dat je werd gecreëerd door een bepaalde persoon. Nu ben ik sterker geworden en doe ik meer waar ik zin in heb. En hoewel ik zo onzeker ben, heb ik toch een persoonlijke blog. Misschien om mezelf te bewijzen? Om te tonen dat ik er ook mag zijn? 

Ten slotte kies ik voor creatief. Naaien is daar één voorbeeld van en ik knutsel ook graag of wanneer ik voor iemand een cadeautje maak dan pak ik dat graag heel mooi in. Al ben ik ook op andere vakken creatief. Voor mijn opleiding ben ik drie maanden op stage geweest in Zambia, en daar moest ik ook creatief zijn. Als je hier in Belgïe bijvoorbeeld een blaassonde moet steken, zit daar direct een zak bij, maar dat was daar in Zambia allemaal niet. Je moest zelf dingen gaan ineensteken.

Naaien is waarschijnlijk één van je grootste passies. Heb je nog andere passies?

Mijn tweede grootste passie is de vroedkunde. In de kleuter- en lagere school keek ik graag naar baby’s en speelde ik alleen met poppen. Al wilde ik toen nog liever onthaalmoeder worden of in een crèche werken. Pas tegen het einde van de lagere school en in het middelbaar begon ik te lezen over vroedvrouwen en vroedkunde. Ik kocht in de Kringloopwinkel boeken over zwangerschap en baby’s en over de verzorging van kinderen en de ontwikkeling van de foetus. Dan dacht ik: dat is iets voor mij. Na het zesde middelbaar heb ik getwijfeld, ik vroeg me af of vroedkunde echt was wat ik wilde, maar ik heb het dan toch geprobeerd en ik heb er geen spijt van gehad. 

Ik ben blij dat ik mijn diploma behaald heb, maar het was echt geen gemakkelijke opleiding. Emotioneel was het heel zwaar, vooral de stages. Hier in België werd er veel verwacht en leek het vaak niet goed genoeg. Soms haalde ik veel voldoening uit wat ik deed, terwijl ik op andere momenten huilend thuis kwam. Achteraf gezien was het niet de meest gelukkige periode uit mijn leven, maar ik ben er wel sterker uit gekomen. Spontaner, omdat je moet praten en initiatief nemen en zo leerde ik mijn plan te trekken. De Hella van drie jaar geleden is zeer verschillend van de Hella van nu.

Wat is het belangrijkste dat je hebt geleerd tijdens je opleiding?

Je moet als vroedvrouw niet altijd blindelings de mening van de artsen volgen. In de Belgische ziekenhuizen is alles tegenwoordig heel medisch, maar er is ook nog een andere kant aan zwangerschap en bevallen dan de medische: de fysiologische. Alles moet snel vooruit gaan en er wordt ongelofelijk rap medicatie gegeven, terwijl je bijvoorbeeld ook terug kan gaan naar de begeleidende pijn en massages. Ik begrijp het volledig wanneer vrouwen in het ziekenhuis snel grijpen naar een epidurale verdoving want ze worden niet genoeg begeleid, zowel op vlak van omgaan met de pijn als op vlak van het opvangen van de weeën. In het ziekenhuis mogen vroedvrouwen zelden nog een normale bevalling begeleiden en uitvoeren en dat vind ik heel spijtig, terwijl je daar als vroedvrouw net voor bent opgeleid.

Tijdens je studies heb je een buitenlandse stage gevolgd in Zambia. Hoe was die stage?

Dat was een heel mooie ervaring, één van de mooiste die ik ooit zal meemaken. Ik wist vrij snel dat ik graag een buitenlandse stage wilde doen en toen ik hoorde dat ik in Zambia stage kon volgen met Amber, een andere studente vroedkunde, was ik zeer blij. Hier tijdens de stages in België voelde ik me niet op mijn plaats: ik stond te bibberen op mijn benen wanneer ik een bevalling moest doen. In Zambia was dit helemaal anders: je wordt een bevalling nooit gewoon want elke bevalling is anders, maar ik kreeg er zoveel zelfvertrouwen, iets wat in België niet lukte.

In Afrika hebben ze minder medische hulpmiddelen dan in België. Zijn er momenten geweest waarop je moest slikken?

Ik vond het vooral moeilijk wanneer er een baby stierf. Dat gebeurde regelmatig en in het begin had ik het daar heel moeilijk mee omdat het de moeders precies weinig deed. Na een tijdje wende ik aan hun reactie omdat ik die zo vaak zag. Hier in België is een kindje verliezen heel erg terwijl dat verdriet in Zambia heel snel verdween. 

Soms leek het alsof een leven daar weinig betekende. Ze weten daar ook dat ze minder middelen hebben om een kind te laten overleven en dat een doodgeboren baby kan gebeuren. Zij zien een doodgeboren kindje ook niet meer als een leven. Dat was voor ons als Belgische vroedvrouwen in het begin heel moeilijk om te begrijpen. 

In Zambia gaan ze ook anders om met vrouwen: zij hebben daar veel minder te zeggen en als ze verkeerd persten werd er soms echt geslagen. Ik ging daar niet tegenin, maar vooral in het begin was het moeilijk om te begrijpen, al merkte ik dat ze zich meer koest hielden tegenover de vrouwen wanneer wij erbij waren.

Wat is het mooiste dat je in Zambia hebt meegemaakt?

De momenten tijdens nachtshiften waren de mooiste: Amber en ik werkten dan alleen omdat de vroedvrouwen sliepen. De vrouwen die kwamen bevallen spraken geen Engels en wij konden slechts een beetje Chewa, een lokale taal van Zambia. Daardoor was het moeilijk om met die vrouwen te communiceren. Wanneer wij dan met ons twee een bevalling konden begeleiden van begin tot einde en elkaar konden aanvullen en we konden communiceren met de moeders ondanks de weinige woorden en soms zelfs een glimlach tevoorschijn konden toveren bij hen: dat was zo mooi.

Welke levensles heb je er geleerd?

Dat het met minder ook kan. Je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn. Daar moeten we hier in België en in onze huidige maatschappij meer bij stilstaan. We kennen het wel, less is more, maar er wordt niet genoeg aan gedacht.

Je bent afgestudeerd als vroedvrouw? Wat wil je nu doen met dat diploma?

Ik wil liever niet in een ziekenhuis aan de slag aangezien die shiften en die routine mij minder liggen. Misschien wil ik ooit op zelfstandige basis werken, maar momenteel ben ik aan het solliciteren bij Kind&Gezin en bij het Wit-Gele Kruis: in die richting. Bij moeders thuis op bezoek gaan, wat nu ook belangrijker zal worden aangezien vrouwen minder lang in het ziekenhuis mogen blijven na een bevalling. Daar is trouwens veel protest tegen, maar ik vind het een goede zaak: begeleiding aan huis na een bevalling is belangrijk en persoonlijker is dan langer in het ziekenhuis blijven.

Op je blog staat bij jouw persoonsomschrijving dat je heel vrolijk wordt van veel kleur.

Inderdaad, ik heb echt nood aan kleuren om gelukkig te zijn. Dat uit zich onder andere in mijn kledingstijl. Soms vraag ik me af of het niet te kinderachtig is, die kleuren, maar ik val altijd terug op kleurrijke stoffen, truitjes en kleding en dus volg ik gewoon mijn gevoel. Ik ben heel vrij en verrijkend opgevoed, als kind mocht ik al kiezen welke kleren ik droeg. Toen ik een jaar of zeven oud was, veranderde ik soms drie keer op een dag van outfit. Ik ben dus al van vroeger zo bezig met mijn kleren.

Waaruit haal jij jouw geluk?

Uit samenzijn met mensen die ik graag zie. Ik functioneer minder goed in een grote groep en vind het vooral leuk om persoonlijk af te spreken met anderen. Ook word ik echt gelukkig van dia’s te bekijken. Vroeger bladerde ik al graag in fotoalbums en nu nog doe ik dat graag. Maar mijn ouders hebben ook veel dia’s met foto’s van vroeger en ik merk dat ik dat nog leuker vind: die dia’s heb ik nog niet zo vaak gezien als de foto’s uit de albums. Die herinneringen van toen wij jong waren geprojecteerd op een muur in ons huis, dat maakt mij zo gelukkig. Ik vind het zo mooi en interessant om dat nu terug zien.

Niet alleen uit jouw liefde voor dia’s, maar ook uit jouw Instagram- en Pinterestaccount leid ik af dat je geniet van de kleine dingen. Klopt dit?

Ja, echt wel. Ik kan genieten van iets te gaan drinken, of van een bezoek aan een stoffen- of boekenwinkel. Wat ik ook echt graag doe is de was ophangen in de zomer, of in de winter met een muts en sjaal door de sneeuw wandelen. Grotere leuke dingen zijn op het moment zelf vaak zo overweldigend dat het moeilijk is om daar tegelijkertijd van te genieten, dat komt meestal pas achteraf. Terwijl ik me meer bewust ben van kleine dingen. Ook hier weer komt die levensles uit Zambia naar boven: minder gaat ook.

Van wat word jij ongelukkig?

Soms werd ik tijdens mijn stages echt gekleineerd door jongere vroedvrouwen, waar andere mensen bij stonden. Op zulke momenten kon ik in tranen uitbarsten maar dat deed ik natuurlijk niet. Ik kan er niet bij dat mensen dat doen, anderen zo kleineren. Ook met racisme heb ik het moeilijk. Nu met die vluchtelingencrisis bijvoorbeeld, als ik sommige reacties lees op het internet vind ik het echt erg hoe sommigen denken.

Hoe reageer je op zulke negatieve reacties of personen?

Het probleem is dat ik niet goed weet hoe ik daarop moet reageren. Dat is volgens mij weer die onzekerheid die komt bovendrijven. Ik durf daar niet goed tegenin gaan of durf er met die mensen niet over te praten en daardoor weegt dat zwaar. Achteraf uit zich dat in verdriet. Dan probeer ik daar met andere mensen over te praten, zij helpen mij daar bovenop. Als ik dat alleen zou moeten doen zou dat veel moeilijker gaan.

Naast je persoonlijke blog heb je over je stage in Zambia ook een blog bijgehouden. Deel je graag jouw gedachten en ervaringen met andere mensen?

Ja, heel graag. Ik merk ook dat ik met sommige mensen goed kan praten, over die twijfels, over de maatschappij en of je er wel genoeg bij hoort. En ook over vroedkunde en over mijn creativiteit. Veel van mijn vrienden zijn ouder dan mij en ik heb vaak het gevoel dat zij mij beter begrijpen. Ik word blij van de kindse dingen maar kom langs de andere kant wel heel volwassen over. Ik heb die uitersten nodig.

Je hebt heel lang gewerkt als jobstudente bij een kinderklerenwinkel en je hebt vroedkunde gestudeerd. Je houdt echt van kinderen hè?

Ja, echt waar, ik heb dat altijd gehad. Vroeger heb ik veel gebabysit en nu ben ik meter van één van de kindjes van mijn oudere nichten. Het maakt me gelukkig als ik bij hen kan zijn of met hen kan spelen. Veel mensen zeggen dat ik kinderen aantrek: ik ben klein van gestalte, zie er vrij lief uit en ben vaak kleurrijk gekleed. Misschien pas ik ergens wel echt in die kleurrijke kinderwereld. Kinderen zijn zorgelozer en eerlijker, iets wat wij als volwassenen moeten leren. Het leven gewoon leven. 

Ik wil zelf ongelofelijk graag kinderen, die drang is er altijd geweest. Soms vraag ik me af of dat wel normaal is. Ik wil ook echt een jonge mama zijn, ik kan me moeilijk voorstellen dat ik nooit kinderen zou hebben. Wanneer ik verliefd zou worden op iemand die geen kinderen wil, weet ik zelfs niet of ik nog zou willen verdergaan met die relatie. Ik weet zelfs hoeveel kinderen ik wil: drie. Vroeger wilde ik er altijd vier, maar nu lijkt drie me wel genoeg. Ik kom zelf uit een gezin met drie kinderen en dat lijkt me ideaal. Al heb je het natuurlijk zelf nooit in de hand.

Had je het moeilijk het Belgische leven los te laten wanneer je naar Zambia vertrok?

Neen, ik vond het helemaal niet moeilijk om mijn leven in Zambia op te bouwen. Integendeel, ik had het net veel moeilijker om terug te komen naar België. In Zambia voelde ik me heel sterk: ik had daar weinig zorgen en piekerde er amper, ik deed die stage daar echt graag. Maar wanneer ik terug kwam in België was alles veel moeilijker. Plots kwam er veel schoolwerk op me af en met mijn toenmalige vriend ging het opeens niet goed. Het was confronterend om te zien hoe snel je vervalt in je oude leven. Het leek alsof ik de sterke Hella van in Zambia kwijt was. Volgens mijn vrienden zit die Hella nog in mij, maar voor mij voelt het alsof die diep vanbinnen zit.

Heb je nood aan een stevige thuisbasis om op terug te vallen, of ben je eerder een onafhankelijke persoon?

Ergens ben ik wel onafhankelijk: ik woon graag zelfstandig en ben vrij opgevoed waardoor ik altijd mocht doen wat ik wilde. Maar anderzijds heb ik echt mensen nodig rondom mij. Ik vind het belangrijk dat ik een mooie plek heb om te wonen en ik hoop dat ik een partner ontmoet bij wie ik me goed voel en met wie ik na mijn werk samen kan eten en met wie ik op café kan gaan. Bij mijn ouders woonde ik in een dorp, wat ik als kind fijn vond, maar nu besef ik dat ik toch meer een stadsmens ben. Ik heb nood aan het leven in een stad, om met de fiets weg te kunnen, iets wat niet evident is als je woont in een dorp waar niets in de buurt ligt. 

Ik kijk er ook naar uit om mijn eigen huisje in te richten. Idealiter woon ik later met mijn partner en kinderen in een groot oud herenhuis in de stad, ingericht in een Scandinavische stijl en waar kleur zeker niet ontbreekt. Dan zet ik mijn naaimachine graag beneden op een vaste plaats, in de woonkamer, waar er geleefd wordt, zodat ik steeds omringd ben door anderen wanneer ik aan het naaien ben. En tot slot een kat erbij. Dat maakt het plaatje compleet. Wie weet hè, ooit.

Hoe zie je jouw toekomst?

Dat is een heel goede vraag. Ik leef altijd heel toekomstgericht: in het middelbaar was ik bezig met op kot gaan, op kot dacht ik al aan datgene na mijn studies. Maar sommige gebeurtenissen verstoren die toekomstbeelden, zoals de relatie met mijn vriend die nog niet zo lang geleden geëindigd is. Ik had me mijn toekomst zo ingebeeld in mijn hoofd, maar nu is dat weggevallen waardoor ik niet goed weet hoe ik mijn toekomst dan wel moet voorstellen. We zien wel. Ik droom ervan om gelukkig te zijn, met lieve mensen rondom mij. Dat is het allerbelangrijkste. En in de toekomst kinderen hè.

Neem zeker eens een kijkje op Hella haar blog: lafillehella.blogspot.com.

Het huis ruikt heerlijk. Er staat een kookpot op het fornuis met daarin water, steranijs, kaneel, kruidnagel en laurier. Zachtjes borrelend verspreidt het een heerlijke herfstgeur in de kamers. Wanneer ik mijn ogen sluit en de geur diep inadem, zie ik gekleurde boombladeren, kastanjes, gouden septemberlicht, rode paddenstoelen en hete appeltaarten. Ik zie de herfst. Als ik nog dieper inadem, ruik ik ook nog een zweem van de verse paprikasoep die we daarnet gegeten hebben. 

De zon gaat zachtjes onder, de muren kleuren oranje. Mijn hoofd zit vol met mooie herinneringen. Dinsdag was het mijn verjaardag, werd ik vijfentwintig. En het was echt een fijne dag. Lunch met mama, mijn broer en Pieterjan, een bezoek aan Dille & Kamille, urenlang wandelen tussen het water en de bossen, knuffels geven, kussen krijgen, oliebollen eten, ...

Vijfentwintig jaar oud is anders. Het lijkt niet meer kinds. Het lijkt nog heel ver weg van dertig, maar tegelijk lijkt het ook al heel ver weg van twintig. Een beetje er tussenin. Een leeftijd waarop veel moois zal gebeuren. Hoop ik.

Koffieklets: Feline De Coninck

Al langer zweeft er een idee in mijn hoofd. Een idee dat ik al langer wilde uitvoeren. Nu is het eindelijk zover. In een reeks, Koffieklets genaamd, ga ik hier op mijn blog mensen die mij intrigeren interviewen (en fotograferen).  Eender wie, als ze maar een verhaal te vertellen hebben. Ik hoop dat dit project me nieuwe mensen leert kennen, dat ik op plaatsen kom waar ik hiervoor nog niet geweest was en dat het mijn horizon verruimt, zowel in mijn hoofd als door mijn ogen. De allereerste in dit rijtje is Feline De Coninck. Enkele maanden geleden ontmoetten we elkaar om foto's te trekken (zie hier), nu gaan we wat verder.

Kan je jezelf even kort voorstellen?

© Feline De Coninck

Mijn naam is Feline De Coninck. Ik ben 24 jaar oud, woon in Gent en werk als maatschappelijk werker, maar daarnaast ben ik veel bezig met kunst in het algemeen. Vroeger verslond ik boeken, jammer genoeg is dat tegenwoordig niet meer aan de orde door te weinig tijd. Rommelmarkten zijn een verslaving voor mij: ik hou er echt van om een mooi stuk (kledij, design, ...) op de kop te tikken voor weinig geld. Ik ben graag onder de mensen, maar ik heb ook veel nood om alleen te zijn. 

Ergens ben ik nog steeds zoekende en vind ik het steeds moeilijk om mezelf kort te omschrijven. Ik vind het niet altijd gemakkelijk om mezelf te zijn. Ik stel veel in vraag (mijn eigen kunnen, de ander, het leven, de maatschappij, etc.) en daardoor is het soms moeilijk om rust te vinden. Maar ik vind het belangrijk om nog steeds zoekende te zijn en alles in vraag te blijven stellen. Het leven en de wereld op zich is intrigerend.

Je hebt een job maar daarnaast ben je in je vrije tijd een gepassioneerde fotografe. Hoe is die liefde ontstaan?

De passie voor fotografie heb ik grotendeels meegekregen van mijn vader. Toen ik klein was, werden er voortdurende foto’s genomen van mijn broer en ik. Ik kan me ook herinneren dat mijn vader vaak met zijn Leica rondliep wanneer we op reis waren. Ik ben er dus als het ware mee opgegroeid. Mijn papa ontwikkelde – en ontwikkelt nog steeds – zijn foto’s zelf. Ik vond die donkere kamer als kind iets heel magisch en ik mocht er vaak ook bij zijn als hij zijn foto’s aan het ontwikkelen was. 

©  Feline De Coninck

Op het einde van het lager onderwijs ben ik beginnen experimenteren met zo’n wegwerpcamera van in de Hema en merkte dat ik dit heel leuk vond om te doen. Ik weet nog dat mijn ouders toen al zeiden dat ik een bepaald “oog” had voor dingen en dat ik hier iets mee moest doen. Tijdens mijn puberteit kreeg ik een digitale camera. Ik kon hiermee in het wilde weg fotograferen en dat deed heel veel deugd. Veel zelfportretten, veel onbenullige zaken ook, maar ondertussen leer je toch hoe je naar bepaalde zaken moet kijken. Ik deed het ook enorm graag. Het was ergens een vorm om mijn gevoelens kwijt te kunnen, denk ik. Ik was als kind iemand die heel veel gevoelens opkropte en moeilijk over mijn gevoelens kon praten.

Later heb ik op de zolder thuis twee analoge camera’s gevonden van mijn grootvader. Ik ben hier uiteindelijk mee aan de slag gegaan en sindsdien fotografeer ik enkel nog analoog.

Ergens heb ik fotografie ook niet elke dag nodig. Soms heb ik dagen dat ik geen zin heb om foto’s te maken en dat hoeft ook niet voor mij. Het helpt dat ik geen druk voel van buitenaf – ik maak foto’s voor mezelf en niet voor anderen. Dat is belangrijk om bij stil te staan.

Ik leer enorm veel bij door fotoboeken te doorbladeren en tentoonstellingen te bezoeken.

Je hebt sociaal werk gestudeerd. Waarom heb je geen fotografie-opleiding gevolgd?

Dat is altijd een bewuste keuze geweest. Ik vind werken met mensen en gesprekken voeren heel inspirerend. Ik vind het zeer interessant wat ik nu doe. De mens op zich heeft me altijd al geboeid.

Mijn fotografie is zeer persoonlijk en is een soort van dagboek. Ik weet niet of ik dezelfde beelden zou kunnen maken als ik een fotografie-opleiding zou hebben gevolgd. Eveneens heeft fotografie voor mij een therapeutische waarde. Het helpt me om bepaalde zaken beter in perspectief te zien of om ergens afstand van te kunnen nemen. Ik weet exact hoe ik me voelde toen ik die, die of die foto heb gemaakt. Vooral wanneer ik zelfportretten maak.

Straatfotografie intrigeert me ook enorm. Hierin wil ik mezelf zeker verder ontwikkelen. En ergens is dit ook een vorm van sociaal werk: contacten leggen met mensen, een gesprek aangaan,… Die lijn is zeer dun.

© Feline De Coninck

Natuurlijk blijft het een mooie droom om ooit van fotografie mijn beroep te kunnen maken. Maar je moet hier realistisch in blijven en daarom vind ik het belangrijk om een job uit te oefenen die ik fijn vind. Mijn job kan soms zeer stresserend zijn en dan is het fijn om rust te vinden in de fotografie. Niets moet, omdat ik nergens aan gebonden ben. En dat geeft rust.

© Feline De Coninck

Ergens vind ik het dus ook een meerwaarde om het technische aspect van de fotografie niet ten volle onder de knie te hebben. Ik ga echter niet uitsluiten dat ik mij graag verder zou willen verdiepen in dat technische. Zo zou ik bijvoorbeeld binnenkort graag mijn eigen foto’s willen ontwikkelen. Want je eigen foto’s ontwikkelen, dat geeft toch iets extra.

Je staat gekend voor je analoge fotografie. Vanwaar de liefde voor dat analoge?

Analoge fotografie heeft voor mij nog altijd iets magisch. Ik merk dat ik ook selectiever fotografeer als ik analoog werk. Je filmrolletjes binnensteken of zelf ontwikkelen en op het resultaat wachten... Dat vind ik heel fijn. Tegenwoordig moet alles zo vluchtig gebeuren en zie je zoveel beelden op één dag... In die zin vind ik het niet erg om het rustig aan te doen en te moeten wachten op het resultaat.

Een moeilijke vraag: kleur of zwart-wit?

Ik fotografeer veel liever in zwart-wit. Ik vind dat kleur soms de foto in een bepaalde mate beperkt of een andere sfeer oproept. Zwart-wit past meer bij het soort foto dat ik soms in gedachten heb en ik hou enorm van het grauwe van zwart-witfoto’s. Het is dus zeker een persoonlijke keuze. Maar het blijft wel een uitdaging om in kleur te fotograferen en de keren dat ik het doe, doe ik het ook bewust.

Ik denk er ook niet altijd bij na of ik in kleur of zwart-wit zal fotograferen. Ik zie de foto vaak als beeld in mijn hoofd en maak dan de keuze of ik zwart-wit of kleur gebruik.

© Feline De Coninck

Zijn er naast fotografie nog andere dingen die jouw hart sneller doen slaan?

Natuurlijk. Kunst in het algemeen is voor mij een belangrijke vorm van escapisme. Zowel met literatuur, filosofie, muziek, films, etc. hou ik me enorm veel bezig.

Naar welke kunstenaar(s) kijk jij op, en waarom?

Er zijn zoveel interessante kunstenaars. Ik kijk enorm op naar Anders Petersen, een zeer getalenteerde fotograaf en iemand die zeer interessante zaken zegt en mij veel geleerd heeft over fotografie. Ik heb ook veel bewondering voor Xavier Dolan (filmregisseur van “Mommy”, “Laurence, Anyways”, ...). Het is zo bewonderingswaardig welke onderwerpen hij aansnijdt en dit op zo’n jonge leeftijd. Verder heeft Nan Goldin mij ook enorm geïnspireerd.

Dankzij websites als Flickr en Tumblr heb ik al veel jonge fotograferen leren kennen via het internet. Er zijn zoveel jonge mensen die boeiende dingen maken.

© Feline De Coninck

Als je één kunstwerk zou mogen kiezen dat jou elke dag van jouw leven zou mogen vergezellen, welk kunstwerk zou dat dan zijn?

Één enkel ding kiezen is zeer moeilijk. Maar ik denk dat ik zou gaan voor “Recomposed” van Max Richter. Dat album doet altijd iets met mij. Het geeft mij telkens weer hoop. Of “La Meglio Gioventù”, wat een meesterwerk van een film. Hoe schitterend cinema kan zijn!

Ik weet dat je een muziekliefhebber bent. Welk concert zal je nooit vergeten?

Ik heb ondertussen al redelijk wat concerten gedaan waardoor ik het ook moeilijk vind om er bepaalde concerten uit te pikken.

In 2011 waren er een aantal concerten in de St-Elisabethkerk in St-Amandsberg met onder andere Nils Frahm, Rachel Grimes en Balmorhea. Dat was zo mooi, die kerk was de ideale locatie. Ik heb daar toen zo oprecht van genoten.

Ik weet ook dat ik in 2011 speciaal naar Parijs ben gegaan om Eels live te zien, ik was destijds een heel grote fan van de groep rond Mark Everett. Tijdens dat concert werd er veel gedanst en gelachen, ik was toen oprecht gelukkig.

Verder heeft Soap&Skin me enorm ontroerd in 2012. Ik was achteraf echt niet goed van dat concert.

© Feline De Coninck

Als je een avond op café zou kunnen gaan met eender welke persoon (dood of levend), wie zou je dan kiezen?

Mijn grootouders.

Welke kwaliteiten bewonder je in een persoon? 

Enthousiasme, leergierigheid, avontuurlijk zijn, humor, stressbestendigheid, kritisch zijn.

En welke karaktertrekken halen het bloed van onder jouw nagels? Egoïsme, luiheid, overmoedigheid, onverschilligheid, ...

Welke herinnering uit jouw leven is de mooiste? En welke de meest trieste?

Mijn meest trieste herinnering dateert van toen mijn ouders uit elkaar gingen. Op dat moment vielen al mijn zekerheden een beetje weg. Ik sta nu, denk ik, ook sceptischer tegenover de liefde.

“Het mooiste moment in mijn leven” vind ik moeilijk. Er zijn zeker momenten geweest waarbij ik me oprecht gelukkig voelde, maar ik kan er niet echt één bepaald moment uitkiezen. Ik heb zoveel goede gesprekken gevoerd, zoveel mooie plaatsen gezien, mooie liefde gekend en interessante mensen ontmoet. Dat zijn allemaal momenten om te koesteren.

Reis je graag?

Ik doe niets liever dan reizen en ik vermoed dat dit voor veel mensen geldt. Het verrijkt me. Ik wil nog zoveel moois zien van de wereld, er valt nog zoveel te ontdekken en dat is een geruststellende gedachte. Voor mij is reizen soms de beste remedie om dingen los te laten of om over bepaalde zaken na te denken. Ik ga elk jaar naar Balazuc (een dorpje in de l’Ardêche) en dat is voor mij echt therapie. Het jaar bezinnen en tot rust komen. Reizen is zeer belangrijk in mijn leven.

Wat is de mooiste reis die je ooit al maakte, en waarom?

Zonder twijfel: vast en zeker IJsland. Dat land is fenomenaal, het is daar zo prachtig!. Echt overweldigend, die natuur. Ik zou heel graag nog eens willen terugkeren.

© Feline De Coninck

Welke landen staan helemaal vanboven op jouw to-visit-lijstje?

De Scandinavische landen: Noorwegen, Zweden, Denemarken, ... Deze trekken me echt aan.

Japan trekt me ook enorm aan. De Japanse cultuur interesseert me en het is een droom om daar te kunnen fotograferen.

De naam van jouw Flickr-pagina is “feelings for something lost”. Vanwaar komt die naam?

“Feelings for Something Lost” is een album gemaakt door Library Tapes in 2006. Ik heb hier vroeger zeer vaak naar geluisterd in mijn kamertje thuis. Eigenlijk omschrijft deze titel perfect de sfeer van mijn foto’s, vind ik.

© Feline De Coninck

Ben je een nostalgische persoon?

Heel erg. Het is voor mij heel moeilijk om dingen los te laten. Je ziet dit ook in mijn fotografie: er hangt ook een nostalgische sfeer in mijn foto’s. In mijn foto’s kan je misschien wel merken dat ik het soms moeilijk vind om van een plaats of persoon afstand te nemen of los te laten.

Een quote van Nan Goldin sluit daar in zekere zin bij aan: “I used to think that I could never lose anyone if I photographed them enough. In fact, my pictures show me how much I’ve lost.”

Van wat kan jij zoal genieten?

Ik moet eerlijk zijn dat ik soms te weinig geniet en te weinig stilsta bij het schone van het leven. Alles gaat zo snel voorbij. Ik hou van een goed, onverwacht gesprek met een onbekende of een diepzinnig gesprek op café met mijn vrienden. Verder zeker een goed boek, een film die je ontroert en die je het gevoel geeft dat je leeft. Ik schrijf graag en probeer regelmatig wat notities op te schrijven. Ik kan ook genieten van de natuur en ben een enorme dierenliefhebber. Er is zoveel schoons te bewonderen, er is zoveel waar je van kan genieten, maar het gebeurt soms te weinig, jammer genoeg.

En van wat geniet je het meest?

Van samenzijn met dierbaren.

© Feline De Coninck

Ben je materialistisch ingesteld?

Ik heb veel bewondering voor mensen die alles kunnen achterlaten, want ik kan dat niet. Ik voel me wel verbonden met bepaalde zaken, dus ik zou het moeilijk vinden om deze op te geven.

Als je al jouw bezittingen zou moeten afgeven, en je zou slechts één ding mogen houden, wat zou je dan bijhouden? Fotoalbums van vroeger, denk ik. Die zijn heel belangrijk voor mij.

Stel dat je kinderen zou hebben: welke boodschap wil je hen dan meegeven?

Ik denk nu spontaan aan een songtekst van Spinvis van “Tot ziens, Justine Keller”: “Dat uw kinderen sterk gaan zijn en mooi. En uw tranen door de zon gedroogd. En uw schoonheid eeuwig als de zee. En uw dagen groot. Dat uw boek in alle harten woont. En uw liefdes talrijk en van vuur. Uw geheim een goed bewaard juweel. In een zwart heelal. Dat uw monster u nooit vinden zal. Dat uw huis na verre reizen wacht. Duizend vogels in uw tuin. En het lieve einde schemerlicht.”

© Feline De Coninck

Ik denk dat ik mijn kinderen hetzelfde zou meegeven als wat mijn ouders mij hebben meegegeven: in jezelf blijven geloven en je dromen volgen. Verdraagzaam zijn voor anderen en als je veel liefde geeft aan de mensen, krijg je hier veel liefde voor terug.

Elke mens heeft dromen, onze dromen zijn onze brandstof. Van wat droom jij?

Een minder individualistische en perfectionistische samenleving, mensen die vriendelijker worden voor elkaar, gendergelijkheid, minder prestatiegerichtheid, ... Gewoon, een verdraagzamere wereld.

Ontdek Feline haar foto's op haar website, Tumblr of Flickr-pagina.

"Zal ik jou mijn naam eens zeggen?", vroeg een lief vierjarig meisje vandaag aan mij. 

"Ik weet al hoe jij heet", antwoordde ik haar. Ze keek verbaasd. "Jouw naam is Pauline." 

Verwonderd keek Pauline me aan, alsof ik alles dat er te weten valt ook effectief wist. In haar ogen las ik de hoop dat zij als volwassene ook alles ter wereld zou weten. 

Ik bracht haar terug met beide voeten op de grond. "Jouw mama heeft mij dat gezegd", zei ik. 

En ineens snapte ze het, mama had het gezegd.

"Hoe oud ben jij eigenlijk?", vroeg Pauline daarna. Ik glimlachte en zei dat ze mocht raden. 

"Ben je twaalf?" Ik glimlachte nog breder. "Ik ben ouder dan twaalf. Al véél ouder. Raad maar opnieuw." 

Pauline keek me bedenkelijk aan en dacht even na. "Ben je al dertien?", vroeg ze ongelovig. Ik antwoordde dat ik nog veel veel veel ouder was. "Ik ben al vierentwintig, lieve meid."

Vierentwintig. 

Ze zweeg en keek om zich heen, om te zien hoeveel vierentwintig eigenlijk was. 

Nergens konden haar jonge en open ogen iets vinden dat al zo oud was dat het vierentwintig was. 

Ze zag haar broertje, ballonnen en knuffels, maar niets dat al zo oud zou kunnen zijn, toch niet volgens haar. 

"Later word ik ook vierentwintig", zei ze. 

"Hoeveel kindjes heb je?" Ze vroeg het oprecht. Mijn hart smolt. 

Nog geen, antwoordde ik. "Maar ik hoop dat mijn kindjes later even lief zullen zijn als jij." 

Ze leek tevreden met mijn antwoord. 

Met hernieuwde interesse keek ze naar de roze ballon in haar hand en richtte dan opnieuw haar aandacht op mij. "Als je wil mag je mijn ballon hebben hoor." 

Haar ballon mocht ze houden, verzekerde ik haar, die was speciaal voor haar. 

"Ik vind nog wel genoeg ballonnen, lieve Pauline. Ga nu maar naar jouw mama, ze wacht op jou!" Ze lachte lief, zwaaide en snelde naar haar moeder toe. 

Ik keek haar roze ballon na tot ik hem niet meer zag.

Waren alle volwassenen maar zo lief en puur als dit vierjarig Paulinetje. 

"Er was geen wolkje te bekennen. Toch hing over alles die wazige sluier die zo kenmerkend is voor de lente. Het blauw van de hemel deed dappere pogingen om van boven door al dat vaags heen te dringen. Geruisloos dwarrelde het zonlicht als fijn stof neer door de ether en vormde zonder dat iemand het zag een laagje op de grond.

Een warme windvlaag bracht het licht aan het trillen. De lucht zette zich in beweging, zo langzaam en geleidelijk als een zwerm vogeltjes die zich van boom naar boom verplaatst. Hij gleed de groene, glooiende helling voorbij de spoorlijn af, stak de rails over en stroomde door de bomen zonder hun bladeren ook maar te beroeren. De roep van een koekoek klonk door het zachte zonlicht en stierf weg over de heuveltoppen. De heuvels rezen op en vielen neer als de flanken van een rij enorme slapende poezen die opgekruld lagen te zonnen in de tijd."

Quote van Haruki Murakami, uit Flipperen in 1973

glimlachjes

Er zijn altijd van die dingen die je kleine glimlachjes geven. Zoals een kind dat op straat naar je zwaait, een regenboog in de lucht, een mooie vloer in een stationsgebouw of een klein lief tekstje dat je vindt op de muur van een openbaar toilet. Deze dingen gaven mij vandaag glimlachjes:

☺ een simpele maar mooie kruk. Eenvoudige dingen die een interieur opfrissen.
☺ leuke prints om aan je muur te hangen (de gouden is mijn favoriet).
☺ fruitige en vrolijke bushokjes in Japan. Daar kunnen ze bij ons nog iets van leren.
☺ een verzameling toffe foto's. Steeds helemaal anders, steeds heel fijn.
☺ deze knappe video over Oostenrijk. Ik ben er nooit geweest, maar dit filmpje laat me wegdromen.

Wat liet jou vandaag glimlachen?

(PS: op Instagram deel ik nog meer glimlachmomenten!)

lang leve

Lange wandelingen maken in de koude winter, dat doet echt deugd. De ijskoude wind die mijn wangen laat blozen, de schamele zon die mijn huid niet verwarmt maar toch de wandeling verlicht, de lucht die zo verfrissend is dat het lijkt alsof ik tot diep in elke cel van mijn longen de zuurstof kan inademen.  Lang leve de winter.

Maar toch kijk ik uit naar de lente. Vorig weekend gingen we wandelen in het gebied rond een abdij dichtbij ons thuis. Ik zag de knopjes aan de bomen, de vogels vlogen vrolijk door de helderblauwe hemel, het gras leek veel groener dan de week ervoor en overal waar ik keek zag ik krokussen en narcissen die trots uit de grond staken. Zulke dingen voel ik in mijn botten, in mijn bloed. Alles bruist en de energie stroomt door mijn aderen. Hoe heerlijk is het dat ik 's ochtends niet wakker word door  mijn wekker, maar wel door de ochtendzon die optimistisch op de muren schijnt. En hoe fantastisch dat ik 's avonds thuis kom terwijl de vogels nog steeds fluiten en de avondzon verwelkomend nog een halfuurtje haar stralen laat rusten op ons terras. 

Lang leve de winter, echt waar. Maar lieve lente, je bent meer dan welkom.

✿ Deze serie van fotograaf Charles Pétillon is zo goed. Het oude huis is mijn favoriet.

✿ De nieuwste cd van Ghostpoet is heel schoon. Dit liedje neurie ik al met veel plezier mee.

✿ Dat hier nog nooit iemand op gekomen is! Deze verfborstelportretten zijn tegelijk lief en geniaal.

✿ Een vogelhuisje gebaseerd op de Grand Budapest Hotel? Zoiets wil ik graag op ons terras hangen.

✿ Afgelopen weekend zag ik deze film. Emmers vol emoties, wat een steengoede film.

my love is gold

Mijn geliefde was 's middags aan het werk, een beetje thuiswerken. En plots scheen de zon binnen, op hem. 

Ik was aan het bewonderen. Ik zag dat de wereld goud is. En de liefde ook. Het zijn zo van die kleine dingen die we niet mogen vergeten. Want als je goed kijkt, is het leven zo eindeloos mooi.

zo moet het zijn

De zon schijnt door de stoffige ramen, de vogels fluiten en de wolkeloze hemel is vandaag lichtblauw geverfd. Ik werk al de hele dag aan een foto-opdracht en raak vervuld door geluk als ik zie hoe mooi het resultaat is. Een nieuwsgierige en tevreden kat komt nu en dan spinnend en ronkend tegen mijn benen zitten en mijn liefde ligt vredig en diep onder een deken op de zetel te slapen, met overal op hem zonnevlekjes die hem bestempelen met hun gouden inkt. 

Alles is goed vandaag. Het geeft me kriebels in de buik, het maakt mijn hoofd licht en sust mijn gedachten. Hard werken en gelukkig zijn. Misschien verlang ik toch meer naar de lente dan ik mezelf voorhoud. Misschien heb ik zo stilletjes aan toch genoeg van de lange winter. Maar dan denk ik weer aan hoe hard ik geniet van elke dag. Of het nu vriest en er ijssterren op ons dakraam liggen. Of de zon 's ochtends nu kriebelt aan onze voeten en de vogels ons goedgemutst wakker fluiten. Elke dag is goed, en dat is fijn. Zo moet het zijn.

Daarnet vond ik dit filmpje. Zo schoon, ik wil het hier delen. Die bewegingen, die ruimte, dat licht. Ik was muisstil en was helemaal bedekt met kippenvel, gedurende de volle vier minuten en acht seconden. En ook nog tijdens de minuten daarna. Ik kreeg zin om alle ramen open te gooien en de frisse lucht vrij spel te geven in huis. Om met zachte muziek in mijn hoofd over de vloer te dansen, badend in het zonlicht. Om met een wollen deken over mij in de zon op het terras te gaan zitten, met mijn ogen dicht maar met mijn andere zintuigen open. Ik kan zo overrompeld worden door wat ik zie, hoor, voel, ruik en proef. Ik hou daarvan. Hopelijk kan hetzelfde filmpje jullie ook zo overrompelen.

Straks wanneer de zon ondergaat, ga ik rennen over kleine paadjes, met muziek in mijn oren. Sporten om de dag af te sluiten. En om vandaag nog een laatste keer "waw" te denken.

long time no see

Long time no see. Daar komt verandering in, beloofd. Vanaf nu! Laat dit mijn grote voornemen zijn van 2015: blijven bloggen. Want ik word er gelukkig van.

In november had ik de eer om Feline De Coninck te fotograferen. Ik was op voorhand zeer zenuwachtig. Niet alleen omdat ikzelf gefotografeerd zou worden door haar, maar vooral omdat Feline zelf een getalenteerde fotografe is. En ik had schrik dat het contrast of de kloof tussen haar en mij te groot zou zijn. Ervaring leert natuurlijk dat er niets is om zenuwachtig voor te zijn. Feline is zo een lieve vrouw, we kenden elkaar precies al jaren. Wat ik vooral frappant vind, is dat we allebei ongelofelijk grote fan zijn van Haruki Murakami. Dat schept toch wel een band, dat zowel zij als ik zo kunnen opgaan in het irrealistische universum van deheer Murakami. (Als je nog nooit iets van hem gelezen hebt: FOEI! Je mist iets, echt.)

Het resultaat van de fotoshoot die Feline en ik deden bleek nog schoon ook. Op haar Flickr vind je enkele foto's die ze van mij maakte, hieronder een paar portretten die ik maakte van haar.