27 februari 2019

het is een klein en subtiel verschil, maar wel merkbaar. hoe de zon 's ochtends zachtjes op de muren van onze slaapkamer streelt, lonkend en hunkerend. onze winterhuid slurpt de laatste dagen hongerig van de prille voorjaarszon, een zachte blos nestelt zich op onze kaken en in onze ogen.
de ochtendlijke en avondlijke fietstochtjes worden terug gemaakt onder begeleiding van vogelgezang en wat doet het deugd om thuis te komen wanneer de ondergaande zon reflecteert op de ramen van de huizen.


ondertussen is mijn peutertje een kleutertje geworden, mijn baby een meisje. Tille ontdekt de wereld met volle goesting en overgave, ons meeslepend in haar kinderlijk enthousiasme. ijsjes smaakten ons nog nooit zo goed, de maan kreeg nog nooit zoveel onze aandacht en we hoorden nog nooit zo vaak de hele dag door liedjes van haar favoriete Disneyfilms: "leeuwen", "bambi" en "hondjes". alles wat wij zeggen of doen, doet ze gewoon na. inclusief het (per ongeluk natuurlijk) vermelde gevloek. het is moeilijk om dan niet te gniffelen: die stoute woorden klinken zo aandoenlijk uit haar kleine mondje.


na exact twee jaar trekken we deze week de deur van de kinderopvang de laatste keer achter ons toe, met gemengde gevoelens. een tweede thuis achterlatend, maar klaar voor een nieuwe. na de krokusvakantie wordt de wereld van ons meisje nog wat groter, zet ze de eerste kleuterstappen van haar (nog jarenlang durende) schoolcarrière.

het gaat allemaal zo snel en alle clichés kloppen, de tijd vliegt. ik vind het soms moeilijk om niet voorbij gesneld te worden door het leven. het helpt me wanneer ik een stapje terug zet. wanneer ik geniet van de allerkleinste dingen. wanneer ik mijn zintuigen vertrouw en luister naar wat ik effectief hoor, kijk naar wat ik zie, en voel wat ik voel, zonder mezelf op te spannen. het helpt ook om creatief te zijn. dingen te maken. kleertjes voor mijn dochter, een tote bag voor mezelf, mutsjes voor anderen hun kindjes. als je me volgt op Instagram, kan je hier een overzichtje vinden van wat ik zoal maak.



het helpt me om te vertragen, en dat doet zo'n deugd.
we zouden allemaal wat trager mogen zijn.