de klok zegt 21u09, en buiten is het bijna helemaal donker. de zomer glipt er vandoor, zoals zand dat hardnekkig wordt vastgeklemd tussen onze vingers: ook dat probeert te ontsnappen als je te hard knijpt. de zomer was zoet en lang en vol herinneringen.

veel maanden zijn mijn favoriete maand, ik kan moeilijk kiezen. maar september was altijd al één van mijn allerfavorietste. de nachten worden kouder, maar de zon doet overdag nog steeds zijn best. de lucht die we inademen voelt minder dik en veel gezonder, het licht is zo mooi en ik vind het fijn dat het ritme terug wat betrouwbaarder is. onze batterijen zijn nog opgeladen na de gulle zomer, onze kaken nog gekleurd. de tomaten zijn nu het lekkerst, en de pompoenen zijn op komst. en als kers op de taart: mijn favoriete fruit streelt weer onze smaakpapillen. de vijgen smelten in je mond, voor mij de ultieme honing en koning onder het fruit.

mijn dagen worden voornamelijk ingekleurd door een driejarig meisje, mijn driejarig meisje. mijn meisje. een meisje met getater dat niet stopt en met haar prachtige eigen kleutertaaltje (bijvoorbeeld: zieke tv = dvd, lullie = jullie). een meisje dat bij elke rijdende auto en bij elke fietsende fietser vraagt "waar gaat die naartoe?". een meisje dat speelt met haar spaarpotje en van de vijftig euro briefjes vindt dat die papiertjes eigenlijk in de vuilbak moeten, enkel de muntstukken wil ze houden. een meisje dat graag alsof-schminkt met haar houten lippenstiftje en penseeltje, maar dat twee minuten later hoe harder hoe liever in de plassen springt. een meisje dat observerend met haar oog door de lens van haar wegwerpfototoestelletje kijkt, en dan hard met haar vinger keihard op de ontspanner drukt, alsof het enkel met een harde beweging zou lukken om die herinnering op harde plaat vast te leggen. haar ijsjes smaken enkel als haar hele mondje volhangt, en haar vingers. en dan daarna één van haar plakkerige handjes verstrengeld in de mijne wanneer we over straat lopen, en hoe dit so-wie-so het allerfijnste gevoel ter wereld is. haar handjes rond mijn middel wanneer we 's ochtends naar school fietsen en ze achter mij zit in het fietsstoeltje. hoe ze 's ochtends vraagt of ik nog eventjes bij haar wil blijven in de klas, en hoe ik hoop dat ze altijd zo graag bij mij zal zijn. of hoe ze tegen haar papa zegt dat hij haar lievelingspapa is. dat driejarig meisje, ik zou ze opeten, echt waar, zo graag zie ik ze en wil ik haar dichtst bij mij. ze gaat nooit nog zo klein zijn als ze vandaag was, denk ik elke dag opnieuw.

drie jaar geleden leerden we haar elke dag een beetje beter kennen, en nu zijn we papa, mama en dochter: zes handen op één buik. zo trots dat ik ben op mijn gezin, mijn potje goud aan het einde van de regenboog. mijn mandje vijgen. mijn ultieme geluk.

ik vind het zo onbetaalbaar zalig, om zo rijk te zijn.

het is een klein en subtiel verschil, maar wel merkbaar. hoe de zon 's ochtends zachtjes op de muren van onze slaapkamer streelt, lonkend en hunkerend. onze winterhuid slurpt de laatste dagen hongerig van de prille voorjaarszon, een zachte blos nestelt zich op onze kaken en in onze ogen.

de ochtendlijke en avondlijke fietstochtjes worden terug gemaakt onder begeleiding van vogelgezang en wat doet het deugd om thuis te komen wanneer de ondergaande zon reflecteert op de ramen van de huizen.

ondertussen is mijn peutertje een kleutertje geworden, mijn baby een meisje. Tille ontdekt de wereld met volle goesting en overgave, ons meeslepend in haar kinderlijk enthousiasme. ijsjes smaakten ons nog nooit zo goed, de maan kreeg nog nooit zoveel onze aandacht en we hoorden nog nooit zo vaak de hele dag door liedjes van haar favoriete Disneyfilms: "leeuwen", "bambi" en "hondjes". alles wat wij zeggen of doen, doet ze gewoon na. inclusief het (per ongeluk natuurlijk) vermelde gevloek. het is moeilijk om dan niet te gniffelen: die stoute woorden klinken zo aandoenlijk uit haar kleine mondje.

na exact twee jaar trekken we deze week de deur van de kinderopvang de laatste keer achter ons toe, met gemengde gevoelens. een tweede thuis achterlatend, maar klaar voor een nieuwe. na de krokusvakantie wordt de wereld van ons meisje nog wat groter, zet ze de eerste kleuterstappen van haar (nog jarenlang durende) schoolcarrière.

het gaat allemaal zo snel en alle clichés kloppen, de tijd vliegt. ik vind het soms moeilijk om niet voorbij gesneld te worden door het leven. het helpt me wanneer ik een stapje terug zet. wanneer ik geniet van de allerkleinste dingen. wanneer ik mijn zintuigen vertrouw en luister naar wat ik effectief hoor, kijk naar wat ik zie, en voel wat ik voel, zonder mezelf op te spannen. het helpt ook om creatief te zijn. dingen te maken. kleertjes voor mijn dochter, een tote bag voor mezelf, mutsjes voor anderen hun kindjes. als je me volgt op Instagram, kan je hier een overzichtje vinden van wat ik zoal maak.

het helpt me om te vertragen, en dat doet zo'n deugd.

we zouden allemaal wat trager mogen zijn.

dat ik wilde

dat 

al het goede op deze wereld

ook

zo schoon

zou kunnen sterven

zoals de natuur

elk jaar

zo schoon

doet in de

herfst.

gisteren was een dag die draaide rond een deugddoende wandeling in het bos, op het moment dat de zomer heel subtiel knipoogt naar de herfst. zo'n late zomerdag waarop het lijkt dat het warmste en groenste seizoen even zijn rug omdraait, en het roest- en okerkleurige najaar zeer enthousiast en vol ongeduld staat te trappelen tot het zijn beurt is. zo'n zoete nazomerdag waarop je nog met blote benen of armen buiten kan komen zonder voortdurend bedekt te zijn met een dekentje kippenvel, maar je toch al tot diep in je longen de frissere, gezondere lucht kan inademen. 

de dag waarop mijn grote liefde zijn achtentwintigste verjaardagskaars uitblies, en we vierden hoe jong we eigenlijk nog zijn en hoe mooi het leven eigenlijk is en we nog eens goed beseften dat dat mooie leven niet veel tralala nodig heeft. zo'n dag waarop we lachten met onze krakende botten (dat van dat kraken is niet echt, dat van dat lachen wel) en we stilzwijgend dachten aan hoe we binnen veertig jaar mijmerend en glimlachend aan onze jonge wij zullen terugdenken. en dat we hopen dat we dan in ons hoofd nog altijd dezelfden zijn.

een dag hobbelend en rennend op het bospad achter ons tweejarige meisje, met haar gouden krullen, felle karakter en guitige schaterlach. samen dennenappels en vogelveren rapen, en ze verzamelen in de zakken van haar salopette. stappen op boomstammen en bewonderend naar de blauw glanzende kevers op het wandelpad kijken. en erna garnaalkroketjes en "tetiti" (spaghetti) eten. en elkaar alledrie non-stop keigoed vastpakken en genieten van de natte peuterkusjes die rijkelijk uitgedeeld worden.

zo'n dag was het. 

meer moet dat niet zijn, toch?

rondkuieren in Antwerpen, een dagje weg-van-huis in eigen land. koffiebars, cafeetjes, platenzaken, de fijnste wolwinkel die ik ken, straat na straat na straat... naar beneden kijken, naar omhoog, naar links en rechts, en naar elkaar.

dit alles met mijn grote liefde, hand in hand. je hoeft geen reis te boeken naar een ander (ver) land om een vakantiegevoel te hebben.