Vanochtend werd de wereld opnieuw opgeschrikt door afschuwelijke daden, deze keer voor veel van ons plots heel dichtbij. Ook voor mij en mijn familie. Mijn mama werkt al meer dan 25 jaar op de luchthaven in Zaventem, en ook vanochtend was ze daar aanwezig. Zij is gelukkig ongedeerd, in tegenstelling tot honderden andere mensen. Pas een paar uur na de aanslagen besefte ik wat er eigenlijk gebeurd was, waar mijn mama en dus ook wij aan ontkomen zijn. Welk leed er nogmaals gesticht is, hoeveel duizenden mensen hierdoor geraakt zijn, hierbij betrokken zijn. Ik begrijp niet hoe het zo ver kan komen dat mensen zoals de terroristen zoveel verdriet en pijn kunnen en willen veroorzaken bij anderen. Momenteel is mijn mama nog steeds op de luchthaven, om aanwezigen en gestrande reizigers te helpen, en dat vind ik zo goed van haar. Dat er ondanks al het slechte en kwade dat er gebeurt op dagen als vandaag, toch nog spontaan zoveel hoop en sympathie, naastenliefde, omhoog komt bij de mensen om elkaar te helpen.
Exact vandaag ben ik in de helft van mijn zwangerschap, en zou ik blij en verwachtingsvol moeten zijn om dat kleine kindje te binnen 4,5 maand te mogen verwelkomen op deze wereld. Maar in tegenstelling tot dat ben ik triest en terughoudend, want waarom zou ik een kindje willen blootstellen aan zulk verdriet, aan zo een haat? De gedachte dat ik ooit aan een kind zal moeten uitleggen waarom dagen zoals vandaag gebeuren, bezorgt me kippenvel en tranen. Want hoe leg je zoiets uit? Het zou niet eens mogen gebeuren, laat staan dat we het zouden moeten uitleggen.
Vandaag wil ik geen foto's liken, lekker koken of meezingen met liedjes. Vandaag wil ik gewoon hopen dat aanslagen zoals vandaag, eender waar in de wereld, stoppen. Dat ze nooit meer plaatsvinden. Dat we met z'n allen de krachten bundelen, de liefde delen en verspreiden. De hemel is gevuld met dikke grijze, zwarte wolken. Maar ik hoop dat de zon erachter sterk genoeg is om de wolken te verdrijven.
