autumn sweater

De tijd vliegt voorbij, het gaat allemaal veel te snel.

School is nu al anderhalve maand terug bezig, en het eist veel van me. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn studierichting. Maar het is zo druk en ik heb zoveel werk dat ik mezelf kwijt was.

De voorbije week had ik herfstvakantie en was het rustiger. 

Ik had tijd om te ademen.

Ik had tijd om lekker en gezond eten klaar te maken. Met veel liefde roerde ik met mijn houten spatel door sausjes en slaatjes, met veel geduld wachtte ik tot het juist smaakte. 

Ik had tijd om van Pieterjan te genieten. Gewoon tijd hebben om 's ochtends, wanneer ik wakker werd, mijn ogen te openen en naar hem te kijken. Om met mijn vingers tussen de haartjes op zijn borst te woelen en hem zachte kusjes te geven op zijn gezicht.

Ik had tijd om door het raam te kijken. Kleurige herfstbladeren lachten me toe, de wind waaide hard en beschermend tegen de vensters en de zon verspreidde haar gouden gloed over de straat. De regendruppels vormden parels op mijn gezicht en warme truien hielden me lekker warm.

Ik had tijd om te lezen, om gewoon op mijn gemak in de zetel een boek te lezen. Met dikke sokken en een grote kan thee.

Ik had tijd om te slapen. Ik kon er van genieten om 's avonds in bed te gaan liggen en de avond nestelde zich zachtjes naast mij onder de deken.

Ik heb mezelf een beetje teruggevonden. En nu hoop ik dat ik mezelf weer niet te snel kwijt raak. Want de gedachten in mijn hoofd kenden geen richting meer, de tranen waren dichterbij dan de glimlachjes op mijn lippen. Ik wist het allemaal even niet meer, ik had even geen motivatie, geen hoop, geen dromen meer. De herfst heeft rust gebracht in mijn hoofd, de wind waaide de gedachten op zijn plaats. Ik ben nu terug gelukkig.

Hopelijk blijft dat nog even.