tranen

Ik voelde me gisteren niet goed in mijn vel. Negatieve gedachten, verdriet, hoofdpijn en buikpijn… Ik huilde en bleef huilen, om geen reden. Ik wilde eerst gewoon in bed kruipen en daar de hele dag blijven liggen, met heel veel dekens over me heen en zachte muziek op de achtergrond. Aan niets hoeven te denken en gewoon mijn ogen sluiten. Maar ik bedacht dat dat geen oplossing was, dat ik mijn kin in de lucht moet steken en moet kijken naar de mooie lucht en de prachtige wolken. Geen negativiteit of hangende schouders, maar een lach op mijn lippen en in mijn hoofd. 

Ik pakte de krieken die ik dit weekend plukte in de boomgaard bij mijn ouders thuis en maakte er limonade van. Ik trok de gordijnen open en liet de zon volop binnen stromen. Kleine stofdeeltjes zweefden zachtjes in de zonnestralen die de kamer binnen drongen, en ik glimlachte, met een glas kriekensap in mijn hand. Het leven is mooi, maar dat hangt ook volledig van jezelf af. Het kan geen kwaad om eens verdrietig te zijn en de tranen over je wangen te laten rollen, maar daarna moet je jezelf een schouderklopje geven. Goed gehuild, maar nu kop op. "Voor niets komt de zon op", dat zei mijn papa vroeger altijd tegen mij. En hij heeft gelijk. Wat er gebeurt in je leven, dat bepaal je zelf. De enige zekerheid die je hebt, is dat de zon elke ochtend opnieuw zal komen piepen. En dat is goed.