zo moet het zijn

De zon schijnt door de stoffige ramen, de vogels fluiten en de wolkeloze hemel is vandaag lichtblauw geverfd. Ik werk al de hele dag aan een foto-opdracht en raak vervuld door geluk als ik zie hoe mooi het resultaat is. Een nieuwsgierige en tevreden kat komt nu en dan spinnend en ronkend tegen mijn benen zitten en mijn liefde ligt vredig en diep onder een deken op de zetel te slapen, met overal op hem zonnevlekjes die hem bestempelen met hun gouden inkt. 

Alles is goed vandaag. Het geeft me kriebels in de buik, het maakt mijn hoofd licht en sust mijn gedachten. Hard werken en gelukkig zijn. Misschien verlang ik toch meer naar de lente dan ik mezelf voorhoud. Misschien heb ik zo stilletjes aan toch genoeg van de lange winter. Maar dan denk ik weer aan hoe hard ik geniet van elke dag. Of het nu vriest en er ijssterren op ons dakraam liggen. Of de zon 's ochtends nu kriebelt aan onze voeten en de vogels ons goedgemutst wakker fluiten. Elke dag is goed, en dat is fijn. Zo moet het zijn.

Daarnet vond ik dit filmpje. Zo schoon, ik wil het hier delen. Die bewegingen, die ruimte, dat licht. Ik was muisstil en was helemaal bedekt met kippenvel, gedurende de volle vier minuten en acht seconden. En ook nog tijdens de minuten daarna. Ik kreeg zin om alle ramen open te gooien en de frisse lucht vrij spel te geven in huis. Om met zachte muziek in mijn hoofd over de vloer te dansen, badend in het zonlicht. Om met een wollen deken over mij in de zon op het terras te gaan zitten, met mijn ogen dicht maar met mijn andere zintuigen open. Ik kan zo overrompeld worden door wat ik zie, hoor, voel, ruik en proef. Ik hou daarvan. Hopelijk kan hetzelfde filmpje jullie ook zo overrompelen.

Straks wanneer de zon ondergaat, ga ik rennen over kleine paadjes, met muziek in mijn oren. Sporten om de dag af te sluiten. En om vandaag nog een laatste keer "waw" te denken.