Zaterdagavond kidnapten Pieterjan en ik mijn jongere broer en zus. We hadden een verrassing voor hen, zouden hen meenemen naar "iets". We deden hen een blinddoek om en vertrokken met de auto. Onderweg zongen ze mee met liedjes en dansten ze, zonder iets te zien. Pieterjan en ik giechelden stil naar elkaar omdat het zo fijn was om te zien, zonder dat ze het wisten nam ik enkele foto's.
De verrassing was Leuven In Scène, een evenement waarbij je in Leuven drie dagen lang kon genieten van straattheater uit binnen- en buitenland. Pieterjan en ik hadden voor mijn broer en zus iets speciaal uitgekozen, op het mooie Ladeuzeplein: Funambus. Een imposante show uit Spanje, met een oude bus, veel vuur en romantiek tussen twee koorddansers. De oude bus was als een stier: hij brieste, spartelde tegen, spuwde vuur en gaf zich ten slotte over.
Een bruisende show, vervuld met liefde, geweld en verdriet. En omsingeld door een publiek met leeftijden van jong tot oud. Kleine kinderen die met grote ogen keken naar de vlammen die zich rond de bus verspreidden, volwassenen die de liefde herkenden die de twee koorddansers voelden.
Het was heel mooi, dat vonden zowel Pieterjan als ik, als mijn broer en zus. Een fijne avond, kortom. Mijn broer en zus keken echt uit naar onze verrassing. De hele dag vroegen ze tips en probeerden ze te raden wat we voor hen in petto hadden. Een grote zus zijn geeft voldoening en liefde. Ik heb geen grotere broers of zussen om naar op te kijken, maar wel jongere om te vertroetelen en te verwennen en een beetje te plagen. En ik zou het niet anders willen.
