Een deel van mijn leven wordt afgesloten, het is tijd voor een nieuw hoofdstuk. Want ik ben afgestudeerd, met onderscheiding zelfs. Ik mag mezelf een journaliste noemen, en daar ben ik trots op. Twee jaar heb ik hard gezwoegd, twee jaar bloed, zweet en tranen. Die tranen waren er meermaals. Weinig slaap, hard werken, geen vrije tijd. Maar er waren ook glimlachjes. En schaterlachen. En knuffels. En vriendschappen die niet meer stuk kunnen. Lieve journalisten-vriendjes, bedankt voor alles. Onze studententijd is afgesloten, maar de rest van ons leven verwelkomt ons met open armen. 

Na zes jaar studeren heb ik twee diploma's op zak waarmee ik nu op zoek ga naar een fijne job. Binnen een maand trekken Pieterjan en ik de deur van ons kot achter ons dicht, om ons te nestelen in een groot appartement met meerdere kamers en een terras met bloempotten: een eigen adres. Geen ouderlijke wasmachines of weekendmaaltijden meer, tijd om op eigen benen te staan. Zelf onze huur betalen, werken voor ons eten en zuchten wanneer de rekeningen in de brievenbus vallen. Maar het wordt fijn, eindeloos fijn.

➊ Ik ken zijn muziek al jaren maar sinds ik hem vorig weekend live aan het werk zag, ben ik weer helemaal in de ban van Nils Frahm. En hij was op het optreden zo dankbaar en bescheiden, wat ik zo lief vond. Dit is één van zijn meesterwerkjes.

➋ Deze zomer ga ik niet op vakantie, maar toch droom ik graag over even weg zijn. In deze hutjes zou ik wel enkele weken willen doorbrengen.

liefhebben

Vijfentwintig juni tweeduizendenacht. Dat is de dag. En vandaag is dat exact zes jaar geleden. Zes jaar geleden dat 'jij + ik' eindelijk 'wij' werd. 

Al zes jaar maakt deze mooie jongen van mij het gelukkigste meisje ter wereld. Al zes jaar lang delen we heerlijke en soms ook iets minder fijne momenten. Duizenden herinneringen hebben we in ons hoofd en hart opgeslagen: bellen blazen in de duinen, een rivier bedwingen in een kajak, vol verwondering uit het raam kijken in het vliegtuig, slapen in een tent wanneer het buiten veel te warm is, liggend op de trampoline vallende sterren tellen, urenlang met de hond gaan wandelen in het bos, stiekem naar mensen kijken, snorkelen in de Middellandse Zee, elkaar vastpakken terwijl we genieten van een mooi concertje op de allereerste rij, onder een blote sterrenhemel een ritje op de brommer maken, glimlachend rondlopen in de dierentuin, ons overheerlijke scampi-gerechtje klaarmaken, kersen plukken en daarna allemaal opeten, babysitten op lieve kindjes die ons giechelend vragen of we elkaar ooit al gekust hebben, onderwaterfoto's maken, twaalf uur lang in de auto zitten onderweg naar het Zuiden terwijl we fijne liedjes meezingen, wiegen in de hangmat terwijl rondom ons de bijen en hommels zoemen in de bloesems van de struiken, lange wandelingen maken in de Kruidtuin, keihard van de besneeuwde wegen in de Ardennen sleeën en dan met ons gezicht in de sneeuw in de berm belanden, muisstil met grote ogen rondkijken in de bossen in de hoop om herten te spotten en er dan inderdaad ook te zien, samen cake bakken en daarna gewoon helemaal verorberen, een kist aardbeien en een bus slagroom kopen en die opeten vanboven op een berg in het veld, … 

Vele reisjes maakten we al samen. De Ardennen, de Panne, Rome, Zuid-Frankrijk, Amsterdam, Brugge, Luxemburg: het zijn plekken die we samen al verkend en veroverd hebben. Hand in hand, met guitige blikken naar al het nieuwe rond ons heen. In Rome werden zelfs onze beider portefeuilles gestolen. We hadden niets meer, alleen elkaar. En toch was het de mooiste en fijnste reis die we tot nu toe maakten. Onze portefeuilles vonden we niet terug, maar onze liefde werd keihard op de proef gesteld. En wij slaagden met vlag en wimpel.

Al zes jaar dromen we van elkaar en van wat het leven nog voor ons in petto heeft. Nu zijn we allebei afgestudeerd en gaat de 'echte' wereld voor ons open, de wereld van de volwassenen. Een fijn plekje om ons samen te nestelen hebben we al gevonden, het voelt fijn om vanaf augustus op hetzelfde adres te wonen en te leven. De volgende stap is een klein katje om samen voor te zorgen. En vast werk natuurlijk. Het allerbelangrijkste hebben we al: elkaar. En dat mag nog eindeloos veel jaren blijven duren. Pieterjan, mijn lieve lieve Pieterjan, ik hou van je.

25/52

A portrait of my love. Once a week. Every week in 2014.

Afgelopen weekend gingen we drie dagen naar Best Kept Secret (hierover schrijf ik snel een blogpost!) en vandaag deden we een hele dag zwaar werk in een winkel. Het enige wat hij nu wil is slapen, en ik kan hem geen ongelijk geven.

(Meer info over mijn jaarproject vind je hier. Een verzameling van de posts over het project vind je via deze link.)

---

Last weekend we went to Best Kept Secret (I'll post about it soon!) and today we worked all day in a shop and that was heavy. The only thing he wants to do now is sleep, and I can't blame him.

(Here you can find additive information on my project. This link collects all the posts about the project.)

24/52

A portrait of my love. Once a week. Every week in 2014.

Vandaag moest hij zijn eindwerk presenteren. Dat betekent een chique kostuum. En dat vind ik leuk natuurlijk.

(Meer info over mijn jaarproject vind je hier. Een verzameling van de posts over het project vind je via deze link.)

---

Today he had to present his thesis. That means a suit. And of course I like that.

(Here you can find additive information on my project. This link collects all the posts about the project.)

National Pop-Up Store

Van 9 tot en met 25 mei vond er een fijn evenement plaats in Brussel, meer bepaald in het artistieke en excentrieke stadsdeel Elsene. Het evenement in kwestie was de National Pop-Up Store: een unieke en tijdelijke kunstvitrine waar jonge en Belgische artiesten uit acht verschillende disciplines in de kijker stonden. Die disciplines waren visuele kunsten, gastronomie, literatuur, muziek, film, design, mode en dans. De jonge artiesten werden geselecteerd door gevestigde Belgische waarden uit de creatieve wereld (onder andere Mauro Pawlowski, Fien Troch en Jean-François D'Or). 

Zoals de naam laat vermoeden, was de National Pop-Up Store eigenlijk twee in één: het was niet alleen een expositieruimte waar de beloftevolle artiesten enkele kunstwerken mochten tentoonstellen voor het publiek, maar het was ook een shop want alle geëxposeerde kunstwerken waren te koop. Bovendien was er ook een gezellig restaurantje en een ontspannend terras waar je ofwel een snelle lunch kon bestellen, ofwel kon genieten van een gastronomisch diner klaargemaakt door sterrenchef Maxime Collard en zijn geselecteerde poulain Martin Volkaerts.

In het kader van mijn opleiding Journalistiek moest ik, als onderdeel van mijn eindwerk, een radioreportage maken rond één bepaald thema: Brussel. Al snel had ik voor mezelf besloten dat ik als onderwerp van mijn reportage een artistiek evenement wilde nemen. Na veel research en opzoekingswerk kwam ik dan eindelijk de National Pop-Up Store tegen. De organisatoren en medewerkers van de National Pop-Up Store bleken zeer lieve mensen en hadden er niets op tegen als ik er geluidsfragmenten zou opnemen en interviews zou doen. Ik had zelfs het geluk dat ik Leopoldo Profili mocht interviewen, één van de drie organisatoren. Daarnaast interviewde ik ook design manager Eline Livémont. Het resultaat van die opnames, de radioreportage die ik indiende als onderdeel van mijn eindwerk, kan je hieronder beluisteren.

Wat vinden jullie van het resultaat? Hadden jullie al gehoord van de National Pop-Up Store in Brussel, of misschien ben je er zelfs geweest? Voor zij die het zich beklagen dat ze het evenement niet bezocht hebben: geen nood! Medebedenker Leopoldo liet uitschijnen dat het National-team in de toekomst graag nog iets gelijkaardig zou willen organiseren. Dus misschien tot volgend jaar?

(alle foto's werden getrokken door Pieterjan)