liefhebben

Vijfentwintig juni tweeduizendenacht. Dat is de dag. En vandaag is dat exact zes jaar geleden. Zes jaar geleden dat 'jij + ik' eindelijk 'wij' werd. 

Al zes jaar maakt deze mooie jongen van mij het gelukkigste meisje ter wereld. Al zes jaar lang delen we heerlijke en soms ook iets minder fijne momenten. Duizenden herinneringen hebben we in ons hoofd en hart opgeslagen: bellen blazen in de duinen, een rivier bedwingen in een kajak, vol verwondering uit het raam kijken in het vliegtuig, slapen in een tent wanneer het buiten veel te warm is, liggend op de trampoline vallende sterren tellen, urenlang met de hond gaan wandelen in het bos, stiekem naar mensen kijken, snorkelen in de Middellandse Zee, elkaar vastpakken terwijl we genieten van een mooi concertje op de allereerste rij, onder een blote sterrenhemel een ritje op de brommer maken, glimlachend rondlopen in de dierentuin, ons overheerlijke scampi-gerechtje klaarmaken, kersen plukken en daarna allemaal opeten, babysitten op lieve kindjes die ons giechelend vragen of we elkaar ooit al gekust hebben, onderwaterfoto's maken, twaalf uur lang in de auto zitten onderweg naar het Zuiden terwijl we fijne liedjes meezingen, wiegen in de hangmat terwijl rondom ons de bijen en hommels zoemen in de bloesems van de struiken, lange wandelingen maken in de Kruidtuin, keihard van de besneeuwde wegen in de Ardennen sleeën en dan met ons gezicht in de sneeuw in de berm belanden, muisstil met grote ogen rondkijken in de bossen in de hoop om herten te spotten en er dan inderdaad ook te zien, samen cake bakken en daarna gewoon helemaal verorberen, een kist aardbeien en een bus slagroom kopen en die opeten vanboven op een berg in het veld, … 

Vele reisjes maakten we al samen. De Ardennen, de Panne, Rome, Zuid-Frankrijk, Amsterdam, Brugge, Luxemburg: het zijn plekken die we samen al verkend en veroverd hebben. Hand in hand, met guitige blikken naar al het nieuwe rond ons heen. In Rome werden zelfs onze beider portefeuilles gestolen. We hadden niets meer, alleen elkaar. En toch was het de mooiste en fijnste reis die we tot nu toe maakten. Onze portefeuilles vonden we niet terug, maar onze liefde werd keihard op de proef gesteld. En wij slaagden met vlag en wimpel.

Al zes jaar dromen we van elkaar en van wat het leven nog voor ons in petto heeft. Nu zijn we allebei afgestudeerd en gaat de 'echte' wereld voor ons open, de wereld van de volwassenen. Een fijn plekje om ons samen te nestelen hebben we al gevonden, het voelt fijn om vanaf augustus op hetzelfde adres te wonen en te leven. De volgende stap is een klein katje om samen voor te zorgen. En vast werk natuurlijk. Het allerbelangrijkste hebben we al: elkaar. En dat mag nog eindeloos veel jaren blijven duren. Pieterjan, mijn lieve lieve Pieterjan, ik hou van je.

voor de eerste keer deze winter lag er sneeuw, echt sneeuw, veel sneeuw. wij moeten normaal leren voor onze examens, maar we keken van achter ons bureau voortdurend verlangend en met grote ogen door het raam, naar de sneeuw en de vlokken en de magie.

zo kwam het dat we naar buiten gingen: zoals twee kleine kindjes liepen we over straat, elkaar achtervolgend met sneeuwballen. de voorbijgangers lachten naar ons, met hun hart vol warmte en liefde. we wandelden hand in hand, dicht bij elkaar, vol bewondering over het landschap en het witte tapijt. we schudden aan bomen en glimlachten om het sneeuwpoeder dat dan zachtjes zweefde in de lucht. we namen grote stappen, zodat het leek alsof we reuzen waren. we tekenden onze namen en een hartje in de sneeuw met onze voeten.

het is fijn om weer even kind te zijn wanneer koning winter in het land is. ik hou van de sneeuw.

voor studenten in belgië betekent kerstvakantie heel veel studeren, want in januari hebben wij examens.

maar tussen het studeren door, is er tijd voor ontspanning en liefde en lachen.

veel van dat alles, want dat vinden wij fijn.

sinds twee weken slapen pieterjan en ik in een tent: dekens en lichtjes over ons bed.

het is als een droomwereld, ik hou van tenten bouwen.

de laatste tijd wordt mij niet veel ontspanning geboden.

op twee weken tijd ging ik één maal naar buiten ter ontspanning, dat was donderdag.

ik ging met pieterjan naar een tentoonstelling en naar de kerstmarkt in brussel.

ik hou van brussel, ik kom er graag.

vanaf donderdag heb ik terug veel vrije tijd.

dan kan ik weer vaker bloggen en fijne dingen doen en lekkere dingen koken.

pieterjan maakte dinsdag champignonsoep voor mij, het was zo lekker. hij is zo'n lieveke.

vrijdag was ik voor het eerst op de radio, het was enorm spannend, maar enorm leuk.

morgen ben ik weer op de radio, ga ik weer presenteren. ik hou van radio maken.

de vogels wonen in zwermen rond ons huis, ze kwetteren en snateren. ik vind dat fijn.

thuis bij mijn ouders hoor ik 's nachts de uilen oehoe'en, het geeft een gerust gevoel.

kerstmis komt eraan. ik kijk uit naar de gezelligheid, de warmte, de liefde.

de verassingen, de lichtjes, het lekkere eten.

wij zijn een heel goed kook-team, al zeg ik het zelf: pieterjan snijdt de ingrediënten, ik doe het koken.

gisteren kookte ik, speciaal voor hem, een viergangenmenu: hapjes, voorgerecht, hoofdgerecht en dessert.

het hoofdgerecht sloegen we wel over, want anders zouden we geen honger meer hebben voor het dessert.

(je moet prioriteiten stellen he.)

ik maakte lekkere simpele dingen en maakte ook voor het eerst ooit wittechocolademousse.

mmmmmm.

op deze foto draagt pieterjan zijn mooie donkerrode trui, zijn mooie zachte hemd en zijn mooie bruine broek.

ik hou zo van hem. hij is zo mooi, altijd.

ik hou bijvoorbeeld van hem wanneer zijn haren alle kanten uit staan.

of ik hou ervan hem 's nachts vast te pakken en me telkens wanneer ik wakker word tegen hem te nestelen.

of ik hou van hem als hij een warme, zachte wintertrui draagt. als hij me dan knuffelt is het lekker zacht.

dan is het alsof ik gewikkeld word in een dekentje. het liefste deken ooit.

(ik weet niet of je dit soms leest, lieve pieterjan, maar ik ben zo blij dat ik diegene ben van wie jij houdt!)

Kus me, bemin me, nestel me in je nek.
Of in het kuiltje
in je schouder.
Laat mij ontluiken,
laat mij bloeien,
laat mij groeien met jouw ochtendgloren.
Ik zou zo graag in je ogen wonen,
of in de schaduw van je lach.
Neem me in je armen,
en,
kom,
kleur met mij de dag.

(ik schreef dit vanochtend voor pieterjan)

de herfst brengt gouden licht. ik geniet ervan, van het gouden licht.

met een sjaal om mijn nek en een wollen trui rond mijn buik trotseer ik de beginnende kou.

die tintelt met kriebelende vingers aan onze lichamen.

's nachts hebben we een warm deken nodig, overdag een kop warme thee.

zondag was het rommelmarkt in de straat. veel rommel, weinig moois.

verder had ik dit weekend een leuke avond met mijn vrienden.

vriendschap is iets moois, moeten we koesteren.

net als de liefde. of als de herfst, en de natuur.

we zijn drie dagen in de ardennen gaan kamperen, onder ons tweetjes.

met de liefde, regen, bossen, meren, tenten en caravans, ochtendzon en smalle wandelpaden.

we keken een hert in de ogen en bewonderden een donkerrode bezige eekhoorn.

we zagen kastelen, uitgestrekte meren, donderwolken en veel heide en bossen.

het was koud en regenachtig, maar fijner kon het niet zijn.

goed ingeduffeld en met onze handen verstrengeld gingen we waar onze voeten ons brachten.

ongeacht dat ik uitkijk naar wat nu allemaal komen zal,

naar de nieuwe avonturen en de andere seizoenen die voor de deur staan,

denk ik toch gelukkig terug aan de afgelopen zomermaanden.

ik heb mooie plekken gezien, genoten van warme en minder warme dagen,

een maand lang gewerkt met lieve mensen,

beslist wat ik de komende jaren wil gaan studeren,

en nogmaals vastgesteld dat ik elke dag opnieuw gelukkig ben met pieterjan.

na een dikke vier jaar als koppel zijn we twee handen op één buik,

nu eens kinds, dan weer volwassen serieus.

maar vooral gelukkig.

bij hem zijn is een zegen, momenten waar ik elke seconde van geniet.

het is moeilijk om hem lange tijd niet te zien,

maar weten dat hij mij ook mist en dat hij ook aan mij denkt zijn troostende gedachten.

het is zoals een beetje op de foto hierboven te zien is: hij geeft me regenboogjes.

* foto getrokken door pieterjan in les baux-de-provence, juli 2012

een fijn weekend, met de fijnste persoon ter wereld.

winkelen, de openingsceremonie van de olympische spelen,

(ik vond het mooi, ik had kippenvel. veel kippenvel),

kajakken in de ardennen,

(wat is het daar mooi, wat was het mooi op het water.

ik had ogen tekort, het kajakken was te snel voorbij.)

naar the hunger games in de cinema,

(ik vind het boek veel veel beter).

samen slapen met pieterjan,

samen koken met pieterjan,

samen lachen, samen zijn met pieterjan.

(hij maakt me zo gelukkig.)

(hij maakte me gelukkigst.).

(de foto is van mijn wegwerpcamera die ik vol trok in frankrijk,

met mondjesmaat krijgen jullie meer te zien)

we gingen naar frankrijk en waren gelukkig.

we keken, zwommen, bezochten, wandelden, lazen, luisterden, aten, sliepen, ...

maar terwijl we dat alles deden, genoten we.

een beeld zegt meer dan woorden, daarom weinig tekst maar veel foto's.

wel enkel digitaal, de analoge moeten nog worden ontwikkeld.

(de 3 laatste foto's door pj)

vandaag is de mooiste dag van het jaar.

al vier jaar liefde, dag op dag.

nog tot eeuwig.

1. dé dag toen (2008, wij zijn het koppel links op de voorgrond, die avond werd de relatie geboren)

2. nu (2012)