vandaag las ik het leven van pi uit, geschreven door yann martel.
ik had er al zoveel over gehoord en mensen raadden het mij aan om te lezen.
ik heb er enkele weken (3!) over gedaan om het uit te lezen,
en nu ik het uit heb snap ik niet waarover ze zo positief deden, waarom ze het aanraadden.
ik vond het langdradig, ik raakte vaak mijn aandacht kwijt.
maar goed, op naar het volgend boek.
ps: ik ga naar bon iver! en beach house! en selah sue!
oh, ik voelde mij precies zoals jou over het leven van pi. totdat ik en mijn broer erover praatten. hij vertelde mij dat het gevoel wat ik had, dat het zo langdradig en zwaar is (vooral als pi op zee is), dat dat zo hoort te zijn. je voelt dan mee met pi. het zonder hoop en geen uitzicht hebben, dat vond ik lastig om te lezen en ik dacht soms, ik wil niet meer verder lezen. ik deed ook lang over het boek. maar dat is volgens mijn broer de kracht van het verhaal, omdat je als het ware op zee zit met pi. toen hij dat zei, dacht ik, ja! ja ja ja. wat knap gedaan van yann martel. en sindsdien (maar ook al wat daarvoor) vind ik het een heel bijzonder boek, wat mij raakte. welk boek ga je nu lezen? oh je hebt zo'n mooie blog, zo mooi.
BeantwoordenVerwijderenmijn papa gaf me ook zo'n uitleg zoals je broer. hij vertelde dat het leven is zoals met een tijger op een bootje zitten: soms heb je een overwinning en ben je de tijger te baas, maar soms heb je ook een nederlaag en moet je je lot in de ogen kijken. het leven is soms een storm of soms windstil, zoals een zee. je broer en mijn papa hebben gelijk en maken 'het leven van pi' achteraf wel de moeite, maar ik vind het jammer dat ik niet zelf op die uitleg ben gekomen tijdens het boek. ik ben nu 'het grote misschien' van john green aan het lezen. ik las eergisteren 'een weeffout in onze sterren' uit van hem, en ik ben echt onder de indruk!
Verwijderen