always twinkle

voor de eerste keer deze winter lag er sneeuw, echt sneeuw, veel sneeuw. wij moeten normaal leren voor onze examens, maar we keken van achter ons bureau voortdurend verlangend en met grote ogen door het raam, naar de sneeuw en de vlokken en de magie.

zo kwam het dat we naar buiten gingen: zoals twee kleine kindjes liepen we over straat, elkaar achtervolgend met sneeuwballen. de voorbijgangers lachten naar ons, met hun hart vol warmte en liefde. we wandelden hand in hand, dicht bij elkaar, vol bewondering over het landschap en het witte tapijt. we schudden aan bomen en glimlachten om het sneeuwpoeder dat dan zachtjes zweefde in de lucht. we namen grote stappen, zodat het leek alsof we reuzen waren. we tekenden onze namen en een hartje in de sneeuw met onze voeten.

het is fijn om weer even kind te zijn wanneer koning winter in het land is. ik hou van de sneeuw.