little november shower

Laatst wandelde ik in de regen, en ik moest aan Bambi denken.

Ik hou van de regen. Ik vind het niet erg om nat te worden, en als het te hard regent, houd ik gewoon een paraplu boven mijn hoofd.

Ik spring graag in plassen en ik vang graag regendruppels met mijn tong.

Ik hou van de geur van regen, en van de geur van de wereld nadat het geregend heeft.

Het voedt de natuur, het laat alles blinken.

En het is mooi. Parels op bladeren en aan takjes. Blinkende spiegels op de grond.

Houden jullie ook van regen?

klik klik

Even een korte boodschap: ik heb een Instagram-account aangemaakt! Wees welkom en volg me indien je wilt! Dan kan ik jullie Instagram-accounts ook eens bekijken en volgen.

Liefs, en snel neem ik het bloggen terug op! Ik ben bezig aan enkele posts :)

bewonder

Toen ik vandaag op de trein naar huis zat, zag ik een prachtig schouwspel door het raam. Het was 16u50 en de wereld stond in brand.

De bloedende zon spuwde vlammen op het uitzicht dat ik waarnam. In vuur en vlam sloot de dag zijn ogen en sloeg de maan beschermend zijn armen om ons heen.

Het was een normale herfstige valavond in november, maar de rode zon maakte de wereld zoveel liever en zachter dan hij eigenlijk is.

Door dat licht vergat ik het leed in de wereld.

Krijsende kinderen met bolle buikjes die vragen om een glas water en een boterham.

Huilende bossen en tranende bomen die het onderspit moeten delven tegenover de allesoverheersende menselijke wil, het snakken naar meer, meer, meer.

Jonge olifantjes en hermelijntjes die doelloos rondzwerven omdat hun ouders vermoord werden voor hun slagtanden of hun vacht.

In het gouden, rode, zachte herfstlicht dat de avond aankondigde, vergat ik even hoe erg de wereld er aan toe is.

Met grote ogen bewonderde ik dit eenvoudige schouwspel, dit natuurlijke mirakel.

Ik hou mezelf voor dat ik nooit mag vergeten hoe mooi de natuur is.

De mens mag dit nooit vergeten, en steeds met grote ogen blijven kijken.

autumn sweater

De tijd vliegt voorbij, het gaat allemaal veel te snel.

School is nu al anderhalve maand terug bezig, en het eist veel van me. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn studierichting. Maar het is zo druk en ik heb zoveel werk dat ik mezelf kwijt was.

De voorbije week had ik herfstvakantie en was het rustiger. 

Ik had tijd om te ademen.

Ik had tijd om lekker en gezond eten klaar te maken. Met veel liefde roerde ik met mijn houten spatel door sausjes en slaatjes, met veel geduld wachtte ik tot het juist smaakte. 

Ik had tijd om van Pieterjan te genieten. Gewoon tijd hebben om 's ochtends, wanneer ik wakker werd, mijn ogen te openen en naar hem te kijken. Om met mijn vingers tussen de haartjes op zijn borst te woelen en hem zachte kusjes te geven op zijn gezicht.

Ik had tijd om door het raam te kijken. Kleurige herfstbladeren lachten me toe, de wind waaide hard en beschermend tegen de vensters en de zon verspreidde haar gouden gloed over de straat. De regendruppels vormden parels op mijn gezicht en warme truien hielden me lekker warm.

Ik had tijd om te lezen, om gewoon op mijn gemak in de zetel een boek te lezen. Met dikke sokken en een grote kan thee.

Ik had tijd om te slapen. Ik kon er van genieten om 's avonds in bed te gaan liggen en de avond nestelde zich zachtjes naast mij onder de deken.

Ik heb mezelf een beetje teruggevonden. En nu hoop ik dat ik mezelf weer niet te snel kwijt raak. Want de gedachten in mijn hoofd kenden geen richting meer, de tranen waren dichterbij dan de glimlachjes op mijn lippen. Ik wist het allemaal even niet meer, ik had even geen motivatie, geen hoop, geen dromen meer. De herfst heeft rust gebracht in mijn hoofd, de wind waaide de gedachten op zijn plaats. Ik ben nu terug gelukkig.

Hopelijk blijft dat nog even.