Dit vind ik zo mooi. Zo'n mooi idee, zo bevrijdend. Een huisje op een heuvel, in zoveel mogelijke natuurlijke materialen. Met de takken van de bomen die, wanneer er veel wind staat, tegen de muren en de vensters van je huisje strijken. Met zicht op het water, dat verrimpeld wordt door diezelfde wind. Opstaan tussen de eekhoorns, vogels en marters, en ook met hen gaan slapen. Samen met de mensen die je liefhebt.
De winter komt steeds dichterbij. We zijn nu al december. De eerste nachten met vorst zijn achter de rug, de eerste sneeuwvlokken heb ik ook al zien vallen. Ze bleven wel niet liggen, ze smolten weg want de grond was nog te warm. Ik hoop dat mijn kinderen nog sneeuw zullen kennen, dat de aarde ophoudt met opwarmen en we ons allemaal bewuster worden van het milieu en we er op een lievere manier mee omgaan. Dat het terug een gewoonte mag worden om in de winter van besneeuwde heuvels af te glijden, om met sneeuwballen naar elkaar te gooien. Om 's ochtends wakker te worden en door de stilte rondom te weten dat het gesneeuwd heeft.
November was een harde maand, een maand vol verdriet en haat en terreur. En toch ben ik altijd verbaasd over de tegenreactie op zulke acties. Hoeveel liefde we zien en voelen, wanneer ons geluk bedreigd wordt. Die liefde zouden we niet alleen mogen zien wanneer ons geluk bedreigd wordt, die liefde zouden we altijd moeten zien.
❆ Deze serie is zo goed. Angstaanjagend, koud en toch ook warm tegelijk.
❆ Ik las net dit boek. Het liet me nadenken over hoe we omgaan met onze jeugd, met onze naasten. Over dat we meer moeten praten met elkaar, omdat we onmogelijk andermans gedachten kunnen lezen. Philippe Claudel weet mij altijd te bekoren: zijn stijl, de beelden die hij schetst. Zijn pure schrijfsels.