Vrije dagen zoals ze moeten zijn: in het bos, zonder uurwerk. Met de zonnestralen die elegant door het verkleurde bladerdak dwarrelen en met bomenmuren vol van herfstkleuren overal om ons heen. Trage stapjes vanwege de kleinste voetjes onder ons, een bos gevuld met een vrolijk kinderstemmetje. Schaterlachjes en vuile knieën en vingers. En erna een crême brulée, want daar hadden we (zoals altijd) heel veel zin in. Een gevulde maag en een leeg hoofd, dankjewel meneer de herfst. En ook al staat hij na de zomer elk jaar klaar voor de deur, de herfst blijft toch echt, altijd, opnieuw verbazen.
