dat ik wilde

dat 

al het goede op deze wereld

ook

zo schoon

zou kunnen sterven

zoals de natuur

elk jaar

zo schoon

doet in de

herfst.

gisteren was een dag die draaide rond een deugddoende wandeling in het bos, op het moment dat de zomer heel subtiel knipoogt naar de herfst. zo'n late zomerdag waarop het lijkt dat het warmste en groenste seizoen even zijn rug omdraait, en het roest- en okerkleurige najaar zeer enthousiast en vol ongeduld staat te trappelen tot het zijn beurt is. zo'n zoete nazomerdag waarop je nog met blote benen of armen buiten kan komen zonder voortdurend bedekt te zijn met een dekentje kippenvel, maar je toch al tot diep in je longen de frissere, gezondere lucht kan inademen. 

de dag waarop mijn grote liefde zijn achtentwintigste verjaardagskaars uitblies, en we vierden hoe jong we eigenlijk nog zijn en hoe mooi het leven eigenlijk is en we nog eens goed beseften dat dat mooie leven niet veel tralala nodig heeft. zo'n dag waarop we lachten met onze krakende botten (dat van dat kraken is niet echt, dat van dat lachen wel) en we stilzwijgend dachten aan hoe we binnen veertig jaar mijmerend en glimlachend aan onze jonge wij zullen terugdenken. en dat we hopen dat we dan in ons hoofd nog altijd dezelfden zijn.

een dag hobbelend en rennend op het bospad achter ons tweejarige meisje, met haar gouden krullen, felle karakter en guitige schaterlach. samen dennenappels en vogelveren rapen, en ze verzamelen in de zakken van haar salopette. stappen op boomstammen en bewonderend naar de blauw glanzende kevers op het wandelpad kijken. en erna garnaalkroketjes en "tetiti" (spaghetti) eten. en elkaar alledrie non-stop keigoed vastpakken en genieten van de natte peuterkusjes die rijkelijk uitgedeeld worden.

zo'n dag was het. 

meer moet dat niet zijn, toch?

rondkuieren in Antwerpen, een dagje weg-van-huis in eigen land. koffiebars, cafeetjes, platenzaken, de fijnste wolwinkel die ik ken, straat na straat na straat... naar beneden kijken, naar omhoog, naar links en rechts, en naar elkaar.

dit alles met mijn grote liefde, hand in hand. je hoeft geen reis te boeken naar een ander (ver) land om een vakantiegevoel te hebben. 

Toen we vanochtend onze ogen openden, lag er een dun laagje sneeuw op onze dakramen, maar ondanks die sneeuw ademde deze dag pure lente. Deze voormiddag zagen we de eerste echte Belgische aardbeien in de supermarkt liggen. We kochten een bakje, en een uurtje later genoten we van de sappige zoete smaak van de zomer. Tille genoot het allermeest van die aardbeien, van die rode vruchten gevuld met de belofte naar warmere dagen en zachtere gedachten. En ik genoot het meest van die zoete geur die de rest van de dag aan haar kaken en handjes en haren en nekje hing. Mijn aardbeiendochter.

Overdag de zon op ons gezicht, en 's avonds een dunne maar heldere maan aan de hemel. Ook Tille had de maan gezien, "kijk!" zei ze en ze wees ernaar met haar kleine vingertje. Ik vertelde haar dat het de maan was. Ze was even stil en zei dan "maam". Weer een nieuw woordje, ongelofelijk hoe snel ze bijleert de laatste maanden. Hoe groot ze wordt, ook al is ze nog zo klein. "Maam", bleef ze zeggen. En ze glimlachte en keek met haar grote blauwe ogen naar dat wonder in de lucht. Mijn aardbeiendochter, met de hemel in haar ogen.