Koffieklets: Feline De Coninck

Al langer zweeft er een idee in mijn hoofd. Een idee dat ik al langer wilde uitvoeren. Nu is het eindelijk zover. In een reeks, Koffieklets genaamd, ga ik hier op mijn blog mensen die mij intrigeren interviewen (en fotograferen).  Eender wie, als ze maar een verhaal te vertellen hebben. Ik hoop dat dit project me nieuwe mensen leert kennen, dat ik op plaatsen kom waar ik hiervoor nog niet geweest was en dat het mijn horizon verruimt, zowel in mijn hoofd als door mijn ogen. De allereerste in dit rijtje is Feline De Coninck. Enkele maanden geleden ontmoetten we elkaar om foto's te trekken (zie hier), nu gaan we wat verder.

Kan je jezelf even kort voorstellen?

© Feline De Coninck

Mijn naam is Feline De Coninck. Ik ben 24 jaar oud, woon in Gent en werk als maatschappelijk werker, maar daarnaast ben ik veel bezig met kunst in het algemeen. Vroeger verslond ik boeken, jammer genoeg is dat tegenwoordig niet meer aan de orde door te weinig tijd. Rommelmarkten zijn een verslaving voor mij: ik hou er echt van om een mooi stuk (kledij, design, ...) op de kop te tikken voor weinig geld. Ik ben graag onder de mensen, maar ik heb ook veel nood om alleen te zijn. 

Ergens ben ik nog steeds zoekende en vind ik het steeds moeilijk om mezelf kort te omschrijven. Ik vind het niet altijd gemakkelijk om mezelf te zijn. Ik stel veel in vraag (mijn eigen kunnen, de ander, het leven, de maatschappij, etc.) en daardoor is het soms moeilijk om rust te vinden. Maar ik vind het belangrijk om nog steeds zoekende te zijn en alles in vraag te blijven stellen. Het leven en de wereld op zich is intrigerend.

Je hebt een job maar daarnaast ben je in je vrije tijd een gepassioneerde fotografe. Hoe is die liefde ontstaan?

De passie voor fotografie heb ik grotendeels meegekregen van mijn vader. Toen ik klein was, werden er voortdurende foto’s genomen van mijn broer en ik. Ik kan me ook herinneren dat mijn vader vaak met zijn Leica rondliep wanneer we op reis waren. Ik ben er dus als het ware mee opgegroeid. Mijn papa ontwikkelde – en ontwikkelt nog steeds – zijn foto’s zelf. Ik vond die donkere kamer als kind iets heel magisch en ik mocht er vaak ook bij zijn als hij zijn foto’s aan het ontwikkelen was. 

©  Feline De Coninck

Op het einde van het lager onderwijs ben ik beginnen experimenteren met zo’n wegwerpcamera van in de Hema en merkte dat ik dit heel leuk vond om te doen. Ik weet nog dat mijn ouders toen al zeiden dat ik een bepaald “oog” had voor dingen en dat ik hier iets mee moest doen. Tijdens mijn puberteit kreeg ik een digitale camera. Ik kon hiermee in het wilde weg fotograferen en dat deed heel veel deugd. Veel zelfportretten, veel onbenullige zaken ook, maar ondertussen leer je toch hoe je naar bepaalde zaken moet kijken. Ik deed het ook enorm graag. Het was ergens een vorm om mijn gevoelens kwijt te kunnen, denk ik. Ik was als kind iemand die heel veel gevoelens opkropte en moeilijk over mijn gevoelens kon praten.

Later heb ik op de zolder thuis twee analoge camera’s gevonden van mijn grootvader. Ik ben hier uiteindelijk mee aan de slag gegaan en sindsdien fotografeer ik enkel nog analoog.

Ergens heb ik fotografie ook niet elke dag nodig. Soms heb ik dagen dat ik geen zin heb om foto’s te maken en dat hoeft ook niet voor mij. Het helpt dat ik geen druk voel van buitenaf – ik maak foto’s voor mezelf en niet voor anderen. Dat is belangrijk om bij stil te staan.

Ik leer enorm veel bij door fotoboeken te doorbladeren en tentoonstellingen te bezoeken.

Je hebt sociaal werk gestudeerd. Waarom heb je geen fotografie-opleiding gevolgd?

Dat is altijd een bewuste keuze geweest. Ik vind werken met mensen en gesprekken voeren heel inspirerend. Ik vind het zeer interessant wat ik nu doe. De mens op zich heeft me altijd al geboeid.

Mijn fotografie is zeer persoonlijk en is een soort van dagboek. Ik weet niet of ik dezelfde beelden zou kunnen maken als ik een fotografie-opleiding zou hebben gevolgd. Eveneens heeft fotografie voor mij een therapeutische waarde. Het helpt me om bepaalde zaken beter in perspectief te zien of om ergens afstand van te kunnen nemen. Ik weet exact hoe ik me voelde toen ik die, die of die foto heb gemaakt. Vooral wanneer ik zelfportretten maak.

Straatfotografie intrigeert me ook enorm. Hierin wil ik mezelf zeker verder ontwikkelen. En ergens is dit ook een vorm van sociaal werk: contacten leggen met mensen, een gesprek aangaan,… Die lijn is zeer dun.

© Feline De Coninck

Natuurlijk blijft het een mooie droom om ooit van fotografie mijn beroep te kunnen maken. Maar je moet hier realistisch in blijven en daarom vind ik het belangrijk om een job uit te oefenen die ik fijn vind. Mijn job kan soms zeer stresserend zijn en dan is het fijn om rust te vinden in de fotografie. Niets moet, omdat ik nergens aan gebonden ben. En dat geeft rust.

© Feline De Coninck

Ergens vind ik het dus ook een meerwaarde om het technische aspect van de fotografie niet ten volle onder de knie te hebben. Ik ga echter niet uitsluiten dat ik mij graag verder zou willen verdiepen in dat technische. Zo zou ik bijvoorbeeld binnenkort graag mijn eigen foto’s willen ontwikkelen. Want je eigen foto’s ontwikkelen, dat geeft toch iets extra.

Je staat gekend voor je analoge fotografie. Vanwaar de liefde voor dat analoge?

Analoge fotografie heeft voor mij nog altijd iets magisch. Ik merk dat ik ook selectiever fotografeer als ik analoog werk. Je filmrolletjes binnensteken of zelf ontwikkelen en op het resultaat wachten... Dat vind ik heel fijn. Tegenwoordig moet alles zo vluchtig gebeuren en zie je zoveel beelden op één dag... In die zin vind ik het niet erg om het rustig aan te doen en te moeten wachten op het resultaat.

Een moeilijke vraag: kleur of zwart-wit?

Ik fotografeer veel liever in zwart-wit. Ik vind dat kleur soms de foto in een bepaalde mate beperkt of een andere sfeer oproept. Zwart-wit past meer bij het soort foto dat ik soms in gedachten heb en ik hou enorm van het grauwe van zwart-witfoto’s. Het is dus zeker een persoonlijke keuze. Maar het blijft wel een uitdaging om in kleur te fotograferen en de keren dat ik het doe, doe ik het ook bewust.

Ik denk er ook niet altijd bij na of ik in kleur of zwart-wit zal fotograferen. Ik zie de foto vaak als beeld in mijn hoofd en maak dan de keuze of ik zwart-wit of kleur gebruik.

© Feline De Coninck

Zijn er naast fotografie nog andere dingen die jouw hart sneller doen slaan?

Natuurlijk. Kunst in het algemeen is voor mij een belangrijke vorm van escapisme. Zowel met literatuur, filosofie, muziek, films, etc. hou ik me enorm veel bezig.

Naar welke kunstenaar(s) kijk jij op, en waarom?

Er zijn zoveel interessante kunstenaars. Ik kijk enorm op naar Anders Petersen, een zeer getalenteerde fotograaf en iemand die zeer interessante zaken zegt en mij veel geleerd heeft over fotografie. Ik heb ook veel bewondering voor Xavier Dolan (filmregisseur van “Mommy”, “Laurence, Anyways”, ...). Het is zo bewonderingswaardig welke onderwerpen hij aansnijdt en dit op zo’n jonge leeftijd. Verder heeft Nan Goldin mij ook enorm geïnspireerd.

Dankzij websites als Flickr en Tumblr heb ik al veel jonge fotograferen leren kennen via het internet. Er zijn zoveel jonge mensen die boeiende dingen maken.

© Feline De Coninck

Als je één kunstwerk zou mogen kiezen dat jou elke dag van jouw leven zou mogen vergezellen, welk kunstwerk zou dat dan zijn?

Één enkel ding kiezen is zeer moeilijk. Maar ik denk dat ik zou gaan voor “Recomposed” van Max Richter. Dat album doet altijd iets met mij. Het geeft mij telkens weer hoop. Of “La Meglio Gioventù”, wat een meesterwerk van een film. Hoe schitterend cinema kan zijn!

Ik weet dat je een muziekliefhebber bent. Welk concert zal je nooit vergeten?

Ik heb ondertussen al redelijk wat concerten gedaan waardoor ik het ook moeilijk vind om er bepaalde concerten uit te pikken.

In 2011 waren er een aantal concerten in de St-Elisabethkerk in St-Amandsberg met onder andere Nils Frahm, Rachel Grimes en Balmorhea. Dat was zo mooi, die kerk was de ideale locatie. Ik heb daar toen zo oprecht van genoten.

Ik weet ook dat ik in 2011 speciaal naar Parijs ben gegaan om Eels live te zien, ik was destijds een heel grote fan van de groep rond Mark Everett. Tijdens dat concert werd er veel gedanst en gelachen, ik was toen oprecht gelukkig.

Verder heeft Soap&Skin me enorm ontroerd in 2012. Ik was achteraf echt niet goed van dat concert.

© Feline De Coninck

Als je een avond op café zou kunnen gaan met eender welke persoon (dood of levend), wie zou je dan kiezen?

Mijn grootouders.

Welke kwaliteiten bewonder je in een persoon? 

Enthousiasme, leergierigheid, avontuurlijk zijn, humor, stressbestendigheid, kritisch zijn.

En welke karaktertrekken halen het bloed van onder jouw nagels? Egoïsme, luiheid, overmoedigheid, onverschilligheid, ...

Welke herinnering uit jouw leven is de mooiste? En welke de meest trieste?

Mijn meest trieste herinnering dateert van toen mijn ouders uit elkaar gingen. Op dat moment vielen al mijn zekerheden een beetje weg. Ik sta nu, denk ik, ook sceptischer tegenover de liefde.

“Het mooiste moment in mijn leven” vind ik moeilijk. Er zijn zeker momenten geweest waarbij ik me oprecht gelukkig voelde, maar ik kan er niet echt één bepaald moment uitkiezen. Ik heb zoveel goede gesprekken gevoerd, zoveel mooie plaatsen gezien, mooie liefde gekend en interessante mensen ontmoet. Dat zijn allemaal momenten om te koesteren.

Reis je graag?

Ik doe niets liever dan reizen en ik vermoed dat dit voor veel mensen geldt. Het verrijkt me. Ik wil nog zoveel moois zien van de wereld, er valt nog zoveel te ontdekken en dat is een geruststellende gedachte. Voor mij is reizen soms de beste remedie om dingen los te laten of om over bepaalde zaken na te denken. Ik ga elk jaar naar Balazuc (een dorpje in de l’Ardêche) en dat is voor mij echt therapie. Het jaar bezinnen en tot rust komen. Reizen is zeer belangrijk in mijn leven.

Wat is de mooiste reis die je ooit al maakte, en waarom?

Zonder twijfel: vast en zeker IJsland. Dat land is fenomenaal, het is daar zo prachtig!. Echt overweldigend, die natuur. Ik zou heel graag nog eens willen terugkeren.

© Feline De Coninck

Welke landen staan helemaal vanboven op jouw to-visit-lijstje?

De Scandinavische landen: Noorwegen, Zweden, Denemarken, ... Deze trekken me echt aan.

Japan trekt me ook enorm aan. De Japanse cultuur interesseert me en het is een droom om daar te kunnen fotograferen.

De naam van jouw Flickr-pagina is “feelings for something lost”. Vanwaar komt die naam?

“Feelings for Something Lost” is een album gemaakt door Library Tapes in 2006. Ik heb hier vroeger zeer vaak naar geluisterd in mijn kamertje thuis. Eigenlijk omschrijft deze titel perfect de sfeer van mijn foto’s, vind ik.

© Feline De Coninck

Ben je een nostalgische persoon?

Heel erg. Het is voor mij heel moeilijk om dingen los te laten. Je ziet dit ook in mijn fotografie: er hangt ook een nostalgische sfeer in mijn foto’s. In mijn foto’s kan je misschien wel merken dat ik het soms moeilijk vind om van een plaats of persoon afstand te nemen of los te laten.

Een quote van Nan Goldin sluit daar in zekere zin bij aan: “I used to think that I could never lose anyone if I photographed them enough. In fact, my pictures show me how much I’ve lost.”

Van wat kan jij zoal genieten?

Ik moet eerlijk zijn dat ik soms te weinig geniet en te weinig stilsta bij het schone van het leven. Alles gaat zo snel voorbij. Ik hou van een goed, onverwacht gesprek met een onbekende of een diepzinnig gesprek op café met mijn vrienden. Verder zeker een goed boek, een film die je ontroert en die je het gevoel geeft dat je leeft. Ik schrijf graag en probeer regelmatig wat notities op te schrijven. Ik kan ook genieten van de natuur en ben een enorme dierenliefhebber. Er is zoveel schoons te bewonderen, er is zoveel waar je van kan genieten, maar het gebeurt soms te weinig, jammer genoeg.

En van wat geniet je het meest?

Van samenzijn met dierbaren.

© Feline De Coninck

Ben je materialistisch ingesteld?

Ik heb veel bewondering voor mensen die alles kunnen achterlaten, want ik kan dat niet. Ik voel me wel verbonden met bepaalde zaken, dus ik zou het moeilijk vinden om deze op te geven.

Als je al jouw bezittingen zou moeten afgeven, en je zou slechts één ding mogen houden, wat zou je dan bijhouden? Fotoalbums van vroeger, denk ik. Die zijn heel belangrijk voor mij.

Stel dat je kinderen zou hebben: welke boodschap wil je hen dan meegeven?

Ik denk nu spontaan aan een songtekst van Spinvis van “Tot ziens, Justine Keller”: “Dat uw kinderen sterk gaan zijn en mooi. En uw tranen door de zon gedroogd. En uw schoonheid eeuwig als de zee. En uw dagen groot. Dat uw boek in alle harten woont. En uw liefdes talrijk en van vuur. Uw geheim een goed bewaard juweel. In een zwart heelal. Dat uw monster u nooit vinden zal. Dat uw huis na verre reizen wacht. Duizend vogels in uw tuin. En het lieve einde schemerlicht.”

© Feline De Coninck

Ik denk dat ik mijn kinderen hetzelfde zou meegeven als wat mijn ouders mij hebben meegegeven: in jezelf blijven geloven en je dromen volgen. Verdraagzaam zijn voor anderen en als je veel liefde geeft aan de mensen, krijg je hier veel liefde voor terug.

Elke mens heeft dromen, onze dromen zijn onze brandstof. Van wat droom jij?

Een minder individualistische en perfectionistische samenleving, mensen die vriendelijker worden voor elkaar, gendergelijkheid, minder prestatiegerichtheid, ... Gewoon, een verdraagzamere wereld.

Ontdek Feline haar foto's op haar website, Tumblr of Flickr-pagina.