brief aan mijn zusje

Lieve zus,

Zeventien ben je nu. Een gouden leeftijd. Het kleine meisje met de twee staartjes is al lang verdwenen. Jouw tanden staan nu recht en je bent onafhankelijker dan ooit.

Langs de ene kant denk ik: blijf dat kleine meisje. Lief en schattig en aandoenlijk. Vol nieuwsgierigheid naar de wereld, maar toch zichzelf verbergend achter haar naasten, uit verlegenheid.

Maar langs de andere kant vind ik het zo mooi om te zien hoe je jezelf vastberaden een weg baant door de puberteit, richting volwassen-zijn. Je humor wordt harder, je trekken meer uitgesproken, je vormen ronder, je karakter eigenzinniger, je ogen feller. Je wordt meer jij, en het is zo mooi om te zien hoe je dat doet.

Gooi je cocon van je af en schud je vleugels en veren, lieve zus. Blijf trouw aan jezelf, verloochen nooit je eigen waarden en verlies alsjeblieft het kleine meisje in jezelf nooit volledig. Hou vast aan de liefde en kies je partner met zorg. (Je huidige is een goede keus!) 

Maar bovenal: word een prachtige en unieke vrouw, één uit de duizend.

Want dat ben je.

Al het liefs van je grote zus,

Jade

Koffieklets: Hella Buttiens

De naam Hella Buttiens laat bij de meeste mensen misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar waarschijnlijk doet lafillehella.blogspot.com dat wel. Op die blog deelt de 21-jarige Hella wat ze zoal creëert met haar naaimachine: dat gaat van rokjes voor haarzelf tot babycadeautjes en hebbedingen. En of het nu voor zichzelf is of niet: alles wat Hella creëert met haar naaimachine, wordt met liefde gemaakt.

Vanwaar die liefde voor naaien?

Een vriendin van mijn mama naaide veel voor haar kinderen en zo zijn die kriebels ontstaan. Samen met haar heb ik een paar keer een simpel rokje voor mezelf genaaid en daarna ben ik begonnen met naailessen. Eerst volgde ik een jaar les in Hasselt maar daar voelde ik me niet op mijn gemak. Die lesgeefsters leken niet blij met iemand als ik: jong en onervaren. Ik ben toen overgeschakeld op les in Alken, wat wel meeviel. Na twee jaar naaide ik gewoon verder zonder lessen. Ondertussen is naaien zo populair dat je overal wel handleidingen of filmpjes vindt om zelf dingen te kunnen maken. Ik heb drie jaar Vroedkunde gestudeerd: wegens drukte heb ik toen heel weinig genaaid en ook lang niet geblogd. Nu ik afgestudeerd ben heb ik de draad terug opgenomen, en ik geniet er echt van.

Welke drie woorden kies je als je jezelf moet omschrijven?

Eerst en vooral zachtaardig, misschien doordat ik graag voor mensen zorg en graag om ga met kinderen, voornamelijk met baby’s. Dat zit in mijn karakter, dat zachtaardige en lieve. 

Ook onzeker, over mezelf vooral. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet pas binnen het kader van de maatschappij. In het middelbaar was er de populaire kern en als je niet dezelfde kleding of interesses had als hen, viel je daar buiten. Toen vond ik dat moeilijk, trok ik mezelf dat enorm aan. Tijdens mijn opleiding Vroedkunde had ik ook dat gevoel, dat je werd gecreëerd door een bepaalde persoon. Nu ben ik sterker geworden en doe ik meer waar ik zin in heb. En hoewel ik zo onzeker ben, heb ik toch een persoonlijke blog. Misschien om mezelf te bewijzen? Om te tonen dat ik er ook mag zijn? 

Ten slotte kies ik voor creatief. Naaien is daar één voorbeeld van en ik knutsel ook graag of wanneer ik voor iemand een cadeautje maak dan pak ik dat graag heel mooi in. Al ben ik ook op andere vakken creatief. Voor mijn opleiding ben ik drie maanden op stage geweest in Zambia, en daar moest ik ook creatief zijn. Als je hier in Belgïe bijvoorbeeld een blaassonde moet steken, zit daar direct een zak bij, maar dat was daar in Zambia allemaal niet. Je moest zelf dingen gaan ineensteken.

Naaien is waarschijnlijk één van je grootste passies. Heb je nog andere passies?

Mijn tweede grootste passie is de vroedkunde. In de kleuter- en lagere school keek ik graag naar baby’s en speelde ik alleen met poppen. Al wilde ik toen nog liever onthaalmoeder worden of in een crèche werken. Pas tegen het einde van de lagere school en in het middelbaar begon ik te lezen over vroedvrouwen en vroedkunde. Ik kocht in de Kringloopwinkel boeken over zwangerschap en baby’s en over de verzorging van kinderen en de ontwikkeling van de foetus. Dan dacht ik: dat is iets voor mij. Na het zesde middelbaar heb ik getwijfeld, ik vroeg me af of vroedkunde echt was wat ik wilde, maar ik heb het dan toch geprobeerd en ik heb er geen spijt van gehad. 

Ik ben blij dat ik mijn diploma behaald heb, maar het was echt geen gemakkelijke opleiding. Emotioneel was het heel zwaar, vooral de stages. Hier in België werd er veel verwacht en leek het vaak niet goed genoeg. Soms haalde ik veel voldoening uit wat ik deed, terwijl ik op andere momenten huilend thuis kwam. Achteraf gezien was het niet de meest gelukkige periode uit mijn leven, maar ik ben er wel sterker uit gekomen. Spontaner, omdat je moet praten en initiatief nemen en zo leerde ik mijn plan te trekken. De Hella van drie jaar geleden is zeer verschillend van de Hella van nu.

Wat is het belangrijkste dat je hebt geleerd tijdens je opleiding?

Je moet als vroedvrouw niet altijd blindelings de mening van de artsen volgen. In de Belgische ziekenhuizen is alles tegenwoordig heel medisch, maar er is ook nog een andere kant aan zwangerschap en bevallen dan de medische: de fysiologische. Alles moet snel vooruit gaan en er wordt ongelofelijk rap medicatie gegeven, terwijl je bijvoorbeeld ook terug kan gaan naar de begeleidende pijn en massages. Ik begrijp het volledig wanneer vrouwen in het ziekenhuis snel grijpen naar een epidurale verdoving want ze worden niet genoeg begeleid, zowel op vlak van omgaan met de pijn als op vlak van het opvangen van de weeën. In het ziekenhuis mogen vroedvrouwen zelden nog een normale bevalling begeleiden en uitvoeren en dat vind ik heel spijtig, terwijl je daar als vroedvrouw net voor bent opgeleid.

Tijdens je studies heb je een buitenlandse stage gevolgd in Zambia. Hoe was die stage?

Dat was een heel mooie ervaring, één van de mooiste die ik ooit zal meemaken. Ik wist vrij snel dat ik graag een buitenlandse stage wilde doen en toen ik hoorde dat ik in Zambia stage kon volgen met Amber, een andere studente vroedkunde, was ik zeer blij. Hier tijdens de stages in België voelde ik me niet op mijn plaats: ik stond te bibberen op mijn benen wanneer ik een bevalling moest doen. In Zambia was dit helemaal anders: je wordt een bevalling nooit gewoon want elke bevalling is anders, maar ik kreeg er zoveel zelfvertrouwen, iets wat in België niet lukte.

In Afrika hebben ze minder medische hulpmiddelen dan in België. Zijn er momenten geweest waarop je moest slikken?

Ik vond het vooral moeilijk wanneer er een baby stierf. Dat gebeurde regelmatig en in het begin had ik het daar heel moeilijk mee omdat het de moeders precies weinig deed. Na een tijdje wende ik aan hun reactie omdat ik die zo vaak zag. Hier in België is een kindje verliezen heel erg terwijl dat verdriet in Zambia heel snel verdween. 

Soms leek het alsof een leven daar weinig betekende. Ze weten daar ook dat ze minder middelen hebben om een kind te laten overleven en dat een doodgeboren baby kan gebeuren. Zij zien een doodgeboren kindje ook niet meer als een leven. Dat was voor ons als Belgische vroedvrouwen in het begin heel moeilijk om te begrijpen. 

In Zambia gaan ze ook anders om met vrouwen: zij hebben daar veel minder te zeggen en als ze verkeerd persten werd er soms echt geslagen. Ik ging daar niet tegenin, maar vooral in het begin was het moeilijk om te begrijpen, al merkte ik dat ze zich meer koest hielden tegenover de vrouwen wanneer wij erbij waren.

Wat is het mooiste dat je in Zambia hebt meegemaakt?

De momenten tijdens nachtshiften waren de mooiste: Amber en ik werkten dan alleen omdat de vroedvrouwen sliepen. De vrouwen die kwamen bevallen spraken geen Engels en wij konden slechts een beetje Chewa, een lokale taal van Zambia. Daardoor was het moeilijk om met die vrouwen te communiceren. Wanneer wij dan met ons twee een bevalling konden begeleiden van begin tot einde en elkaar konden aanvullen en we konden communiceren met de moeders ondanks de weinige woorden en soms zelfs een glimlach tevoorschijn konden toveren bij hen: dat was zo mooi.

Welke levensles heb je er geleerd?

Dat het met minder ook kan. Je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn. Daar moeten we hier in België en in onze huidige maatschappij meer bij stilstaan. We kennen het wel, less is more, maar er wordt niet genoeg aan gedacht.

Je bent afgestudeerd als vroedvrouw? Wat wil je nu doen met dat diploma?

Ik wil liever niet in een ziekenhuis aan de slag aangezien die shiften en die routine mij minder liggen. Misschien wil ik ooit op zelfstandige basis werken, maar momenteel ben ik aan het solliciteren bij Kind&Gezin en bij het Wit-Gele Kruis: in die richting. Bij moeders thuis op bezoek gaan, wat nu ook belangrijker zal worden aangezien vrouwen minder lang in het ziekenhuis mogen blijven na een bevalling. Daar is trouwens veel protest tegen, maar ik vind het een goede zaak: begeleiding aan huis na een bevalling is belangrijk en persoonlijker is dan langer in het ziekenhuis blijven.

Op je blog staat bij jouw persoonsomschrijving dat je heel vrolijk wordt van veel kleur.

Inderdaad, ik heb echt nood aan kleuren om gelukkig te zijn. Dat uit zich onder andere in mijn kledingstijl. Soms vraag ik me af of het niet te kinderachtig is, die kleuren, maar ik val altijd terug op kleurrijke stoffen, truitjes en kleding en dus volg ik gewoon mijn gevoel. Ik ben heel vrij en verrijkend opgevoed, als kind mocht ik al kiezen welke kleren ik droeg. Toen ik een jaar of zeven oud was, veranderde ik soms drie keer op een dag van outfit. Ik ben dus al van vroeger zo bezig met mijn kleren.

Waaruit haal jij jouw geluk?

Uit samenzijn met mensen die ik graag zie. Ik functioneer minder goed in een grote groep en vind het vooral leuk om persoonlijk af te spreken met anderen. Ook word ik echt gelukkig van dia’s te bekijken. Vroeger bladerde ik al graag in fotoalbums en nu nog doe ik dat graag. Maar mijn ouders hebben ook veel dia’s met foto’s van vroeger en ik merk dat ik dat nog leuker vind: die dia’s heb ik nog niet zo vaak gezien als de foto’s uit de albums. Die herinneringen van toen wij jong waren geprojecteerd op een muur in ons huis, dat maakt mij zo gelukkig. Ik vind het zo mooi en interessant om dat nu terug zien.

Niet alleen uit jouw liefde voor dia’s, maar ook uit jouw Instagram- en Pinterestaccount leid ik af dat je geniet van de kleine dingen. Klopt dit?

Ja, echt wel. Ik kan genieten van iets te gaan drinken, of van een bezoek aan een stoffen- of boekenwinkel. Wat ik ook echt graag doe is de was ophangen in de zomer, of in de winter met een muts en sjaal door de sneeuw wandelen. Grotere leuke dingen zijn op het moment zelf vaak zo overweldigend dat het moeilijk is om daar tegelijkertijd van te genieten, dat komt meestal pas achteraf. Terwijl ik me meer bewust ben van kleine dingen. Ook hier weer komt die levensles uit Zambia naar boven: minder gaat ook.

Van wat word jij ongelukkig?

Soms werd ik tijdens mijn stages echt gekleineerd door jongere vroedvrouwen, waar andere mensen bij stonden. Op zulke momenten kon ik in tranen uitbarsten maar dat deed ik natuurlijk niet. Ik kan er niet bij dat mensen dat doen, anderen zo kleineren. Ook met racisme heb ik het moeilijk. Nu met die vluchtelingencrisis bijvoorbeeld, als ik sommige reacties lees op het internet vind ik het echt erg hoe sommigen denken.

Hoe reageer je op zulke negatieve reacties of personen?

Het probleem is dat ik niet goed weet hoe ik daarop moet reageren. Dat is volgens mij weer die onzekerheid die komt bovendrijven. Ik durf daar niet goed tegenin gaan of durf er met die mensen niet over te praten en daardoor weegt dat zwaar. Achteraf uit zich dat in verdriet. Dan probeer ik daar met andere mensen over te praten, zij helpen mij daar bovenop. Als ik dat alleen zou moeten doen zou dat veel moeilijker gaan.

Naast je persoonlijke blog heb je over je stage in Zambia ook een blog bijgehouden. Deel je graag jouw gedachten en ervaringen met andere mensen?

Ja, heel graag. Ik merk ook dat ik met sommige mensen goed kan praten, over die twijfels, over de maatschappij en of je er wel genoeg bij hoort. En ook over vroedkunde en over mijn creativiteit. Veel van mijn vrienden zijn ouder dan mij en ik heb vaak het gevoel dat zij mij beter begrijpen. Ik word blij van de kindse dingen maar kom langs de andere kant wel heel volwassen over. Ik heb die uitersten nodig.

Je hebt heel lang gewerkt als jobstudente bij een kinderklerenwinkel en je hebt vroedkunde gestudeerd. Je houdt echt van kinderen hè?

Ja, echt waar, ik heb dat altijd gehad. Vroeger heb ik veel gebabysit en nu ben ik meter van één van de kindjes van mijn oudere nichten. Het maakt me gelukkig als ik bij hen kan zijn of met hen kan spelen. Veel mensen zeggen dat ik kinderen aantrek: ik ben klein van gestalte, zie er vrij lief uit en ben vaak kleurrijk gekleed. Misschien pas ik ergens wel echt in die kleurrijke kinderwereld. Kinderen zijn zorgelozer en eerlijker, iets wat wij als volwassenen moeten leren. Het leven gewoon leven. 

Ik wil zelf ongelofelijk graag kinderen, die drang is er altijd geweest. Soms vraag ik me af of dat wel normaal is. Ik wil ook echt een jonge mama zijn, ik kan me moeilijk voorstellen dat ik nooit kinderen zou hebben. Wanneer ik verliefd zou worden op iemand die geen kinderen wil, weet ik zelfs niet of ik nog zou willen verdergaan met die relatie. Ik weet zelfs hoeveel kinderen ik wil: drie. Vroeger wilde ik er altijd vier, maar nu lijkt drie me wel genoeg. Ik kom zelf uit een gezin met drie kinderen en dat lijkt me ideaal. Al heb je het natuurlijk zelf nooit in de hand.

Had je het moeilijk het Belgische leven los te laten wanneer je naar Zambia vertrok?

Neen, ik vond het helemaal niet moeilijk om mijn leven in Zambia op te bouwen. Integendeel, ik had het net veel moeilijker om terug te komen naar België. In Zambia voelde ik me heel sterk: ik had daar weinig zorgen en piekerde er amper, ik deed die stage daar echt graag. Maar wanneer ik terug kwam in België was alles veel moeilijker. Plots kwam er veel schoolwerk op me af en met mijn toenmalige vriend ging het opeens niet goed. Het was confronterend om te zien hoe snel je vervalt in je oude leven. Het leek alsof ik de sterke Hella van in Zambia kwijt was. Volgens mijn vrienden zit die Hella nog in mij, maar voor mij voelt het alsof die diep vanbinnen zit.

Heb je nood aan een stevige thuisbasis om op terug te vallen, of ben je eerder een onafhankelijke persoon?

Ergens ben ik wel onafhankelijk: ik woon graag zelfstandig en ben vrij opgevoed waardoor ik altijd mocht doen wat ik wilde. Maar anderzijds heb ik echt mensen nodig rondom mij. Ik vind het belangrijk dat ik een mooie plek heb om te wonen en ik hoop dat ik een partner ontmoet bij wie ik me goed voel en met wie ik na mijn werk samen kan eten en met wie ik op café kan gaan. Bij mijn ouders woonde ik in een dorp, wat ik als kind fijn vond, maar nu besef ik dat ik toch meer een stadsmens ben. Ik heb nood aan het leven in een stad, om met de fiets weg te kunnen, iets wat niet evident is als je woont in een dorp waar niets in de buurt ligt. 

Ik kijk er ook naar uit om mijn eigen huisje in te richten. Idealiter woon ik later met mijn partner en kinderen in een groot oud herenhuis in de stad, ingericht in een Scandinavische stijl en waar kleur zeker niet ontbreekt. Dan zet ik mijn naaimachine graag beneden op een vaste plaats, in de woonkamer, waar er geleefd wordt, zodat ik steeds omringd ben door anderen wanneer ik aan het naaien ben. En tot slot een kat erbij. Dat maakt het plaatje compleet. Wie weet hè, ooit.

Hoe zie je jouw toekomst?

Dat is een heel goede vraag. Ik leef altijd heel toekomstgericht: in het middelbaar was ik bezig met op kot gaan, op kot dacht ik al aan datgene na mijn studies. Maar sommige gebeurtenissen verstoren die toekomstbeelden, zoals de relatie met mijn vriend die nog niet zo lang geleden geëindigd is. Ik had me mijn toekomst zo ingebeeld in mijn hoofd, maar nu is dat weggevallen waardoor ik niet goed weet hoe ik mijn toekomst dan wel moet voorstellen. We zien wel. Ik droom ervan om gelukkig te zijn, met lieve mensen rondom mij. Dat is het allerbelangrijkste. En in de toekomst kinderen hè.

Neem zeker eens een kijkje op Hella haar blog: lafillehella.blogspot.com.