Vrije dagen zoals ze moeten zijn: in het bos, zonder uurwerk. Met de zonnestralen die elegant door het verkleurde bladerdak dwarrelen en met bomenmuren vol van herfstkleuren overal om ons heen. Trage stapjes vanwege de kleinste voetjes onder ons, een bos gevuld met een vrolijk kinderstemmetje. Schaterlachjes en vuile knieën en vingers. En erna een crême brulée, want daar hadden we (zoals altijd) heel veel zin in. Een gevulde maag en een leeg hoofd, dankjewel meneer de herfst. En ook al staat hij na de zomer elk jaar klaar voor de deur, de herfst blijft toch echt, altijd, opnieuw verbazen.

we zijn drie dagen in de ardennen gaan kamperen, onder ons tweetjes.

met de liefde, regen, bossen, meren, tenten en caravans, ochtendzon en smalle wandelpaden.

we keken een hert in de ogen en bewonderden een donkerrode bezige eekhoorn.

we zagen kastelen, uitgestrekte meren, donderwolken en veel heide en bossen.

het was koud en regenachtig, maar fijner kon het niet zijn.

goed ingeduffeld en met onze handen verstrengeld gingen we waar onze voeten ons brachten.

we vonden toevallig een prachtig bos: steil omhoog met hoge rechte bomen.

we beklommen en genoten achteraf van het uitzicht, lichtjes buiten adem, trots op onszelf.

ook lekker eten. bijvoorbeeld broodjes in de oven met olijfolie, tomaat, mozzarella en verse basilicum. 

de tomaat zag me graag, toonde zijn hart.

ik maakte ook een ketting: kinderkralen aan een touwtje, vrolijk huppelen ze met mijn bewegingen.

maar vooral: veel studeren.

de wind in de bomen, de fluitende vogels, de zon op het gras.

fluistermuziek en glinsterdromen.

lopen en fietsen, wandelen en zingen, huppelen en dansen.

en leren, zoveel leren. nog twee weken.

1. mijn flinke lopende liefste pieterjan

2. de zon op het gras

3. sprookje

4. blinkende eenden, blinkend gras

5. ik, door pieterjan