Al langer zweeft er een idee in mijn hoofd. Een idee dat ik al langer wilde uitvoeren. Nu is het eindelijk zover. In een reeks, Koffieklets genaamd, ga ik hier op mijn blog mensen die mij intrigeren interviewen (en fotograferen). Eender wie, als ze maar een verhaal te vertellen hebben. Ik hoop dat dit project me nieuwe mensen leert kennen, dat ik op plaatsen kom waar ik hiervoor nog niet geweest was en dat het mijn horizon verruimt, zowel in mijn hoofd als door mijn ogen. De allereerste in dit rijtje is Feline De Coninck. Enkele maanden geleden ontmoetten we elkaar om foto's te trekken (zie hier), nu gaan we wat verder.
Kan je jezelf even kort
voorstellen?
 |
| © Feline De Coninck |
Mijn naam is Feline De Coninck. Ik ben 24 jaar
oud, woon in Gent en werk als maatschappelijk werker, maar daarnaast ben ik
veel bezig met kunst in het algemeen. Vroeger verslond ik boeken, jammer genoeg
is dat tegenwoordig niet meer aan de orde door te weinig tijd. Rommelmarkten
zijn een verslaving voor mij: ik hou er echt van om een mooi stuk (kledij,
design, ...) op de kop te tikken voor weinig geld. Ik ben graag onder de
mensen, maar ik heb ook veel nood om alleen te zijn.
Ergens ben ik nog steeds zoekende en vind ik het
steeds moeilijk om mezelf kort te omschrijven. Ik vind het niet altijd
gemakkelijk om mezelf te zijn. Ik stel veel in vraag (mijn eigen kunnen, de
ander, het leven, de maatschappij, etc.) en daardoor is het soms moeilijk om
rust te vinden. Maar ik vind het belangrijk om nog steeds zoekende te zijn en
alles in vraag te blijven stellen. Het leven en de wereld op zich is
intrigerend.
Je hebt een job maar
daarnaast ben je in je vrije tijd een gepassioneerde fotografe. Hoe is die
liefde ontstaan?
De passie voor fotografie heb ik grotendeels
meegekregen van mijn vader. Toen ik klein was, werden er voortdurende foto’s
genomen van mijn broer en ik. Ik kan me ook herinneren dat mijn vader vaak met
zijn Leica rondliep wanneer we op reis waren. Ik ben er dus als het ware mee
opgegroeid. Mijn papa ontwikkelde – en ontwikkelt nog steeds – zijn foto’s zelf.
Ik vond die donkere kamer als kind iets heel magisch en ik mocht er vaak ook
bij zijn als hij zijn foto’s aan het ontwikkelen was.
 |
| © Feline De Coninck |
Op het einde van het lager onderwijs ben ik
beginnen experimenteren met zo’n wegwerpcamera van in de Hema en merkte dat ik
dit heel leuk vond om te doen. Ik weet nog dat mijn ouders toen al zeiden dat
ik een bepaald “oog” had voor dingen en dat ik hier iets mee moest doen. Tijdens
mijn puberteit kreeg ik een digitale camera. Ik kon hiermee in het wilde weg
fotograferen en dat deed heel veel deugd. Veel zelfportretten, veel onbenullige
zaken ook, maar ondertussen leer je toch hoe je naar bepaalde zaken moet
kijken. Ik deed het ook enorm graag. Het was ergens een vorm om mijn gevoelens
kwijt te kunnen, denk ik. Ik was als kind iemand die heel veel gevoelens
opkropte en moeilijk over mijn gevoelens kon praten.
Later heb ik op de zolder thuis twee analoge
camera’s gevonden van mijn grootvader. Ik ben hier uiteindelijk mee aan de slag
gegaan en sindsdien fotografeer ik enkel nog analoog.
Ergens heb ik fotografie ook niet elke dag nodig.
Soms heb ik dagen dat ik geen zin heb om foto’s te maken en dat hoeft ook niet
voor mij. Het helpt dat ik geen druk voel van buitenaf – ik maak foto’s voor
mezelf en niet voor anderen. Dat is belangrijk om bij stil te staan.
Ik leer enorm veel bij door fotoboeken te doorbladeren
en tentoonstellingen te bezoeken.
Je hebt sociaal werk
gestudeerd. Waarom heb je geen fotografie-opleiding gevolgd?
Dat is altijd een bewuste keuze geweest. Ik vind
werken met mensen en gesprekken voeren heel inspirerend. Ik vind het zeer
interessant wat ik nu doe. De mens op zich heeft me altijd al geboeid.
Mijn fotografie is zeer persoonlijk en is een
soort van dagboek. Ik weet niet of ik dezelfde beelden zou kunnen maken als ik
een fotografie-opleiding zou hebben gevolgd. Eveneens heeft fotografie voor mij
een therapeutische waarde. Het helpt me om bepaalde zaken beter in perspectief
te zien of om ergens afstand van te kunnen nemen. Ik weet exact hoe ik me
voelde toen ik die, die of die foto heb gemaakt. Vooral wanneer ik
zelfportretten maak.
Straatfotografie intrigeert me ook enorm. Hierin
wil ik mezelf zeker verder ontwikkelen. En ergens is dit ook een vorm van
sociaal werk: contacten leggen met mensen, een gesprek aangaan,… Die lijn is
zeer dun.
 |
| © Feline De Coninck |
Natuurlijk blijft het een mooie droom om ooit van
fotografie mijn beroep te kunnen maken. Maar je moet hier realistisch in
blijven en daarom vind ik het belangrijk om een job uit te oefenen die ik fijn
vind. Mijn job kan soms zeer stresserend zijn en dan is het fijn om rust te
vinden in de fotografie. Niets moet, omdat ik nergens aan gebonden ben. En dat
geeft rust.
 |
| © Feline De Coninck |
Ergens vind ik het dus ook een meerwaarde om het
technische aspect van de fotografie niet ten volle onder de knie te hebben. Ik
ga echter niet uitsluiten dat ik mij graag verder zou willen verdiepen in dat
technische. Zo zou ik bijvoorbeeld binnenkort graag mijn eigen foto’s willen
ontwikkelen. Want je eigen foto’s ontwikkelen, dat geeft toch iets extra.
Je staat gekend voor je analoge fotografie. Vanwaar de liefde voor dat analoge?
Analoge fotografie heeft voor mij nog altijd iets
magisch. Ik merk dat ik ook selectiever fotografeer als ik analoog werk. Je
filmrolletjes binnensteken of zelf ontwikkelen en op het resultaat wachten...
Dat vind ik heel fijn. Tegenwoordig moet alles zo vluchtig gebeuren en zie je
zoveel beelden op één dag... In die zin vind ik het niet erg om het rustig aan
te doen en te moeten wachten op het resultaat.
Een moeilijke vraag: kleur
of zwart-wit?
Ik fotografeer veel liever in zwart-wit. Ik vind
dat kleur soms de foto in een bepaalde mate beperkt of een andere sfeer
oproept. Zwart-wit past meer bij het soort foto dat ik soms in gedachten heb en
ik hou enorm van het grauwe van zwart-witfoto’s. Het is dus zeker een
persoonlijke keuze. Maar het blijft wel een uitdaging om in kleur te fotograferen
en de keren dat ik het doe, doe ik het ook bewust.
Ik denk er ook niet altijd bij na of ik in kleur
of zwart-wit zal fotograferen. Ik zie de foto vaak als beeld in mijn hoofd en
maak dan de keuze of ik zwart-wit of kleur gebruik.
 |
| © Feline De Coninck |
Zijn er naast fotografie
nog andere dingen die jouw hart sneller doen slaan?
Natuurlijk. Kunst in het algemeen is voor mij een
belangrijke vorm van escapisme. Zowel met literatuur, filosofie, muziek, films,
etc. hou ik me enorm veel bezig.
Naar welke kunstenaar(s) kijk jij op, en waarom?
Er zijn zoveel interessante kunstenaars. Ik kijk
enorm op naar Anders Petersen, een zeer getalenteerde fotograaf en iemand die
zeer interessante zaken zegt en mij veel geleerd heeft over fotografie. Ik heb
ook veel bewondering voor Xavier Dolan (filmregisseur van “Mommy”, “Laurence,
Anyways”, ...). Het is zo bewonderingswaardig welke onderwerpen hij aansnijdt
en dit op zo’n jonge leeftijd. Verder heeft Nan Goldin mij ook enorm
geïnspireerd.
Dankzij websites als Flickr en Tumblr heb ik al veel
jonge fotograferen leren kennen via het internet. Er zijn zoveel jonge mensen
die boeiende dingen maken.
 |
| © Feline De Coninck |
Als je één kunstwerk zou
mogen kiezen dat jou elke dag van jouw leven zou mogen vergezellen, welk kunstwerk
zou dat dan zijn?
Één enkel ding kiezen is zeer moeilijk. Maar ik
denk dat ik zou gaan voor “Recomposed” van Max Richter. Dat album doet altijd
iets met mij. Het geeft mij telkens weer hoop. Of “La Meglio Gioventù”, wat een
meesterwerk van een film. Hoe schitterend cinema kan zijn!
Ik weet dat je een
muziekliefhebber bent. Welk concert zal je nooit vergeten?
Ik heb ondertussen al redelijk wat concerten
gedaan waardoor ik het ook moeilijk vind om er bepaalde concerten uit te
pikken.
In 2011 waren er een aantal concerten in de St-Elisabethkerk
in St-Amandsberg met onder andere Nils Frahm, Rachel Grimes en Balmorhea. Dat
was zo mooi, die kerk was de ideale locatie. Ik heb daar toen zo oprecht van
genoten.
Ik weet ook dat ik in 2011 speciaal naar Parijs ben
gegaan om Eels live te zien, ik was destijds een heel grote fan van de groep
rond Mark Everett. Tijdens dat concert werd er veel gedanst en gelachen, ik was
toen oprecht gelukkig.
Verder heeft Soap&Skin me enorm ontroerd in
2012. Ik was achteraf echt niet goed van dat concert.
 |
| © Feline De Coninck |
Als je een avond op café
zou kunnen gaan met eender welke persoon (dood of levend), wie zou je dan
kiezen?
Mijn grootouders.
Welke kwaliteiten
bewonder je in een persoon?
Enthousiasme, leergierigheid,
avontuurlijk zijn, humor, stressbestendigheid, kritisch zijn.
En welke karaktertrekken halen het bloed van onder jouw nagels?
Egoïsme, luiheid, overmoedigheid,
onverschilligheid, ...
Welke herinnering uit
jouw leven is de mooiste? En welke de meest trieste?
Mijn meest trieste herinnering dateert van toen mijn
ouders uit elkaar gingen. Op dat moment vielen al mijn zekerheden een beetje
weg. Ik sta nu, denk ik, ook sceptischer tegenover de liefde.
“Het mooiste moment in mijn leven” vind ik
moeilijk. Er zijn zeker momenten geweest waarbij ik me oprecht gelukkig voelde,
maar ik kan er niet echt één bepaald moment uitkiezen. Ik heb zoveel goede
gesprekken gevoerd, zoveel mooie plaatsen gezien, mooie liefde gekend en
interessante mensen ontmoet. Dat zijn allemaal momenten om te koesteren.
Reis je graag?
Ik doe niets liever dan reizen en ik vermoed dat dit
voor veel mensen geldt. Het verrijkt me. Ik wil nog zoveel moois zien van de
wereld, er valt nog zoveel te ontdekken en dat is een geruststellende gedachte. Voor mij is reizen soms de beste remedie om dingen
los te laten of om over bepaalde zaken na te denken. Ik ga elk jaar naar
Balazuc (een dorpje in de l’Ardêche) en dat is voor mij echt therapie. Het jaar
bezinnen en tot rust komen. Reizen is zeer belangrijk in mijn leven.
Wat is de mooiste reis
die je ooit al maakte, en waarom?
Zonder twijfel: vast en zeker IJsland. Dat land is
fenomenaal, het is daar zo prachtig!. Echt overweldigend, die natuur. Ik zou heel
graag nog eens willen terugkeren.
 |
| © Feline De Coninck |
Welke landen staan
helemaal vanboven op jouw to-visit-lijstje?
De Scandinavische landen: Noorwegen, Zweden,
Denemarken, ... Deze trekken me echt aan.
Japan trekt me ook enorm aan. De Japanse cultuur
interesseert me en het is een droom om daar te kunnen
fotograferen.
De naam van jouw Flickr-pagina is “feelings for something lost”. Vanwaar komt die naam?
“Feelings for Something Lost” is een album gemaakt
door Library Tapes in 2006. Ik heb hier vroeger zeer vaak naar geluisterd in
mijn kamertje thuis. Eigenlijk omschrijft deze titel perfect de sfeer van mijn
foto’s, vind ik.
 |
| © Feline De Coninck |
Ben je een nostalgische
persoon?
Heel erg. Het is voor mij heel moeilijk om dingen
los te laten. Je ziet dit ook in mijn fotografie: er hangt ook een nostalgische
sfeer in mijn foto’s. In mijn foto’s kan je misschien wel merken dat ik het
soms moeilijk vind om van een plaats of persoon afstand te nemen of los te
laten.
Een quote van Nan Goldin sluit daar in zekere zin bij
aan: “I used to think that I could never lose
anyone if I photographed them enough. In fact, my pictures show me how much
I’ve lost.”
Van wat kan jij zoal
genieten?
Ik moet eerlijk zijn dat ik soms te weinig geniet
en te weinig stilsta bij het schone van het leven. Alles gaat zo snel voorbij. Ik
hou van een goed, onverwacht gesprek met een onbekende of een diepzinnig
gesprek op café met mijn vrienden. Verder zeker een goed boek, een film die je
ontroert en die je het gevoel geeft dat je leeft. Ik schrijf graag en probeer
regelmatig wat notities op te schrijven. Ik kan ook genieten van de natuur en
ben een enorme dierenliefhebber. Er is zoveel schoons te bewonderen, er is zoveel
waar je van kan genieten, maar het gebeurt soms te weinig, jammer genoeg.
En van wat geniet je het
meest?
Van samenzijn met dierbaren.
 |
| © Feline De Coninck |
Ben je materialistisch
ingesteld?
Ik heb veel bewondering voor mensen die alles
kunnen achterlaten, want ik kan dat niet. Ik voel me wel verbonden met bepaalde
zaken, dus ik zou het moeilijk vinden om deze op te geven.
Als je al jouw
bezittingen zou moeten afgeven, en je zou slechts één ding mogen houden, wat
zou je dan bijhouden?
Fotoalbums van vroeger, denk ik. Die zijn
heel belangrijk voor mij.
Stel dat je kinderen zou
hebben: welke boodschap wil je hen dan meegeven?
Ik denk nu spontaan aan een songtekst van Spinvis
van “Tot ziens, Justine Keller”: “Dat uw kinderen sterk gaan zijn en mooi. En
uw tranen door de zon gedroogd. En uw schoonheid eeuwig als de zee. En uw dagen
groot. Dat uw boek in alle harten woont. En uw liefdes talrijk en van vuur. Uw
geheim een goed bewaard juweel. In een zwart heelal. Dat uw monster u nooit
vinden zal. Dat uw huis na verre reizen wacht. Duizend vogels in uw tuin. En
het lieve einde schemerlicht.”
 |
| © Feline De Coninck |
Ik denk dat ik mijn kinderen hetzelfde zou
meegeven als wat mijn ouders mij hebben meegegeven: in jezelf blijven geloven
en je dromen volgen. Verdraagzaam zijn voor anderen en als je veel liefde geeft
aan de mensen, krijg je hier veel liefde voor terug.
Elke mens heeft dromen,
onze dromen zijn onze brandstof. Van wat droom jij?
Een minder individualistische en
perfectionistische samenleving, mensen die vriendelijker worden voor elkaar,
gendergelijkheid, minder prestatiegerichtheid, ... Gewoon, een verdraagzamere
wereld.
