Vrije dagen zoals ze moeten zijn: in het bos, zonder uurwerk. Met de zonnestralen die elegant door het verkleurde bladerdak dwarrelen en met bomenmuren vol van herfstkleuren overal om ons heen. Trage stapjes vanwege de kleinste voetjes onder ons, een bos gevuld met een vrolijk kinderstemmetje. Schaterlachjes en vuile knieën en vingers. En erna een crême brulée, want daar hadden we (zoals altijd) heel veel zin in. Een gevulde maag en een leeg hoofd, dankjewel meneer de herfst. En ook al staat hij na de zomer elk jaar klaar voor de deur, de herfst blijft toch echt, altijd, opnieuw verbazen.

Ik hou van kleuren, maar niet van een kakafonie. Ik hou van de zee en de duinen en de wind die er waait en hoe ik na een dagje zee altijd helderder kan denken. Ik hou ervan om brieven en postpakketjes te ontvangen en mooi ingepakte cadeautjes open te doen, maar nog meer van cadeautjes geven. Van al het fruit hou ik het meest van vijgen en mandarijntjes, daarna komen de aardbeien, frambozen en braambessen. Ik hou van pompoenen in alle soorten en maten en smaken, maar niet zo van Halloween. Ik hou van boswandelingen en wandelingen in de natuur, tussen velden en weiden en op de heide, en erna een lekkere kop thee of chocomelk. Ik hou van goede artistieke films en hoe ze vaak een hele grote indruk kunnen nalaten op mij. Ik hou van goede muziek en zeker wanneer die muziek nog niet zo bekend is en zo nog een beetje specialer lijkt. Ik hou van natuurdocumentaires, zowel over flora als fauna. Ik hou van de wind in mijn haar en van de zon op mijn huid. Ik hou van mijn dochtertje en hoe lief ze naar me kan lachen of hoe ondeugend ze kan kijken. Ik hou ervan hoe ze met open armen naar me stapt als ze geknuffeld wilt worden. Ik hou van mijn vriend en van hoe intens en diep en vast onze relatie is. Ik hou ervan dat hij mijn gedachten leest zonder dat ik ze uitspreek of vice versa. Ik hou van zijn warme baard en van zijn warrige haren in de ochtend. Ik hou van pannenkoeken bakken en eten, van gesmolten boter en van geroosterde pijnboompitten. Ik hou het meest van plat water, ik vind dat eerlijk waar het lekkerste drankje dat er is. Ik hou van verse krakende lakens op het bed en van daar dan diep in weg te kruipen. Ik hou van de geur van zwembaden. Ik hou van de winter en de koude en hoe mooier en puurder de natuur altijd lijkt wanneer het een beetje kouder is. Al hou ik ook van de lente en de zachte zomerdagen. Ik hou niet van hete zweterige zomerdagen of -nachten. Ik hou van lange fietstochtjes en ook van de ochtendlijke met mijn dochter vanachter in het fietsstoeltje. Ik hou van wandelen op het natte zand met blote voeten. Ik hou van zwemmen in helder water, maar helemaal niet wanneer ik de bodem niet zie. Ik hou van pure en simpele stoffen en kleren en van natuurlijke kleuren. Ik hou van eenvoudige dagen, en van een eenvoudig leventje. Ik hou ervan om oude foto's opnieuw te bekijken, om oude herinneringen op te halen. Ik hou van flauwe mopjes en van goede verhalen. Ik hou van kleine baby's en van kinderstemmen en van hun gelach. Ik hou ervan om dingen te creëren en te maken, door te breien of te naaien of te tekenen of te knutselen of te koken of te fotograferen of te ontwerpen. Ik hou van het gefluit van de vogels. Ik hou van koffie, het liefst met veel gestoomde melk. Ik hou van de geur van koffie, van de geur van herfstbladeren in het natte gras, van de geur van spaghetti en soep die al uren op het kookvuur staan te pruttelen, van de geur van mijn dochter (vooral de geur in haar warme hals) en van de geur van en na de regen. Ik hou ook van de geur van: lavendel, versgewassen kledij, goede wol, hout, citroen, vers brood en afgemaaid gras. Ik hou van vroeg opstaan en de tijd nemen om wakker te worden en te ontbijten, maar ik hou ook van een beetje uitslapen. Ik hou ervan om 's avonds nog een boek te lezen in bed. Ik hou van het geluid van popcorn die poft en van champignons die piepen wanneer ze gebakken worden. Ik hou van zoveel meer. Ik hou van gedachten en van ze op te schrijven, en ik hou er nog meer van wanneer ze gelezen worden. Ik hou van bloggen en van het feit dat ik de draad nu terug oppik en dat ga proberen vol te houden. 

17 februari 2017

Iets verder in onze straat staat een huis met in de tuin bloesemende bomen. De takken groeien over de haag, zodat je ze kan zien van op de stoep. Het is nog maar een paar dagen dat er bloesems op de takken staan, ik heb er nog nergens anders gezien. Fier en fragiel strekken de bomen het takken uit, met een boodschap van: "kijk dan toch, kijk, wij durven". Ik zou zo graag een tak willen afknippen om de bloesems in een vaasje in ons huis te zetten, maar ik durf niet goed, want de bomen staan in iemand anders zijn tuin. Soms denk ik: "ik doe het gewoon als het donker is". Maar het beeld van een 26-jarige vrouw die 's nachts stiekem bloesems en bloemen afknipt omdat ze het overdag niet durft, terwijl anderen (echte criminelen en vandalen) 's nachts fietsen stelen en auto's molesteren en onschuldige mensen lastigvallen… Dat beeld is zo vreemd. Ik zou het niet stiekem moeten doen, ik zou net blij moeten zijn. Want de lente laat zich zien.

Ik voelde het deze week aan mijn kaken die 's avonds rood en warm aanvoelden door de eerste zonnestralen, zachter en warmer en straffer dan je verwacht, maar o zo welkom. De witte druifjes op de vensterbank in de keuken staan in bloei, de eerste aardbeien liggen in de winkelrekken (wel de Spaanse, nog geen lekkere Belgische, maar kom, ze zijn er toch) en als ik de laatste dagen stofjes uitkies om spullen te maken voor mijn dochtertje, dan grijp ik gegarandeerd naar bebloemde, fleurige varianten. De ramen staan overdag vaker open, de verwarming mag een graadje lager en in de namiddag creëert de zon vrolijke figuren en schaduwen op de muren.

De komst van de lente houdt dit jaar voor mij persoonlijk ook iets anders in. Binnen iets minder dan vier weken ga ik terug aan het werk, en ben ik nog maar drie in plaats van zeven volle dagen per week bij mijn kleintje. Het zal aanpassen zijn, zowel voor haar als voor mij. Ik zal het voelen in mijn ogen, ik zal het voelen in mijn hart. Het einde van iets heel heel moois, iets dat ik voor de rest van mijn leven zal koesten: die prachtige (soms ook moeilijke, maar vooral prachtige) maanden bij kleine Tille. Maar het einde van iets, betekent ook het begin van iets anders. En ik ga er vooral zo proberen naar te kijken: het begin van iets nieuws. Tijd voor mijn kleintje om te beginnen bloeien.