17 februari 2017

Iets verder in onze straat staat een huis met in de tuin bloesemende bomen. De takken groeien over de haag, zodat je ze kan zien van op de stoep. Het is nog maar een paar dagen dat er bloesems op de takken staan, ik heb er nog nergens anders gezien. Fier en fragiel strekken de bomen het takken uit, met een boodschap van: "kijk dan toch, kijk, wij durven". Ik zou zo graag een tak willen afknippen om de bloesems in een vaasje in ons huis te zetten, maar ik durf niet goed, want de bomen staan in iemand anders zijn tuin. Soms denk ik: "ik doe het gewoon als het donker is". Maar het beeld van een 26-jarige vrouw die 's nachts stiekem bloesems en bloemen afknipt omdat ze het overdag niet durft, terwijl anderen (echte criminelen en vandalen) 's nachts fietsen stelen en auto's molesteren en onschuldige mensen lastigvallen… Dat beeld is zo vreemd. Ik zou het niet stiekem moeten doen, ik zou net blij moeten zijn. Want de lente laat zich zien.

Ik voelde het deze week aan mijn kaken die 's avonds rood en warm aanvoelden door de eerste zonnestralen, zachter en warmer en straffer dan je verwacht, maar o zo welkom. De witte druifjes op de vensterbank in de keuken staan in bloei, de eerste aardbeien liggen in de winkelrekken (wel de Spaanse, nog geen lekkere Belgische, maar kom, ze zijn er toch) en als ik de laatste dagen stofjes uitkies om spullen te maken voor mijn dochtertje, dan grijp ik gegarandeerd naar bebloemde, fleurige varianten. De ramen staan overdag vaker open, de verwarming mag een graadje lager en in de namiddag creëert de zon vrolijke figuren en schaduwen op de muren.

De komst van de lente houdt dit jaar voor mij persoonlijk ook iets anders in. Binnen iets minder dan vier weken ga ik terug aan het werk, en ben ik nog maar drie in plaats van zeven volle dagen per week bij mijn kleintje. Het zal aanpassen zijn, zowel voor haar als voor mij. Ik zal het voelen in mijn ogen, ik zal het voelen in mijn hart. Het einde van iets heel heel moois, iets dat ik voor de rest van mijn leven zal koesten: die prachtige (soms ook moeilijke, maar vooral prachtige) maanden bij kleine Tille. Maar het einde van iets, betekent ook het begin van iets anders. En ik ga er vooral zo proberen naar te kijken: het begin van iets nieuws. Tijd voor mijn kleintje om te beginnen bloeien.