best kept memories

Van twintig tot tweeëntwintig juni vond je mij op het festivalterrein in de Beekse Bergen, in Nederland.  Namelijk op Best Kept Secret. Het mooist bewaarde geheim uit de Nederlandse en Belgische festivalwereld. 

Want wat is het daar fijn. Een bos, een meer, een strand, schommels, lekker eten en ontelbaar veel goede artiesten. En toch blijft het er gezellig. Geen over de koppen lopen, artiesten die je steeds kan horen en zien, nooit heel lang aanschuiven aan de eetkraampjes en propere toiletten zonder je billetjes vuil te maken. Dat is onder andere wat Best Kept Secret je te bieden heeft. Ik zag er heel veel artiesten: James Blake, Caribou, Tokimonsta, Amatorski, I Am Oak, Nils Frahm, School Is Cool, Wild Beasts, Miles Kane, Metronomy, The War On Drugs, CHVRCHES, Franz Ferdinand, George Ezra, The 1975, Angus & Julia Stone, The Notwist, Belle & Sebastian, Lykke Li en Elbow. Een heel lijstje verspreid over drie dagen, maar het kon niet beter zijn. Mijn hoogtepunten waren Nils Frahm (hier kan je een deel van zijn concert herbekijken en -beluisteren!), Angus & Julia Stone, Metronomy en Franz Ferdinand. Maar eigenlijk heb ik niet echt iets slecht gezien. Elbow was een teleurstelling, maar dat was omdat ik ze enkele jaren geleden al eens een steengoed concert zag spelen in een grote concertzaal, en dit festivalconcert kon daar niet aan tippen. En Belle & Sebastian was soms een beetje vals, maar toch nog goed genoeg om liggend in het zand te genieten van de muziek.

Natuurlijk kan ik je niet alles vertellen, je moet er geweest zijn om het te snappen. Het is moeilijk om te beschrijven hoe fijn het vertoeven was op de grote houten schommels die tussen de bomen hingen, of hoe lief de zon 's ochtends opkwam tussen de bomen op het mooie kampeerterrein en hoe lekker de dennenbomen er roken. Het is moeilijk om te beschrijven hoe goed de frietjes er smaakten (ja Belgen, de Nederlanders hebben mij de lekkerste frietjes geserveerd die ik ooit proefde, of je het nu gelooft of niet). Het is moeilijk om te beschrijven hoe mooi de zon door de boomkruinen scheen wanneer je in het gras naast de tenten lag te genieten van de goede muziek. Het is moeilijk om te beschrijven hoe gezellig het Etsy-winkeltje in het bos was, hoe zacht het zand op het strand aanvoelde als je op je rug lag te genieten van de heerlijke muziek van Angus & Julia Stone of hoe lief en dankbaar Nils Frahm was tijdens en na zijn concert. 

Lieve Best Kept Secret, mij zie je volgend jaar terug.

PS: al deze foto's zijn analoogjes.

a free man

Gisteren zag ik een ongelofelijke film. Een film die me stil maakte en me diep liet nadenken. Ik heb het over 12 Years A Slave, de nieuwste film van Steve McQueen.

Ik had al heel veel over de film gehoord en gelezen. Steengoede recensies, mensen die me vertelden dat de film een grote indruk op hen had nagelaten, en als kers op de taart waren er natuurlijk de negen Oscarnominaties en vele andere prijzen.

En wanneer ik de trailer ergens voor de eerste keer had gezien, wist ik dat ik de film zelf ook helemaal wilde bekijken.

12 Years A Slave gaat over Solomon Northup, een vrije zwarte man, die op een dag wordt ontvoerd en verkocht als slaaf. De slavernij is een donkere pagina uit de hedendaagse geschiedenis. Ik zeg hedendaags, want zo heel lang geleden is dat allemaal nog niet. Zelfs vandaag de dag gebeuren zo'n praktijken nog steeds, al is het misschien niet op dezelfde manier, en misschien ook niet in Amerika. Maar het feit dat duizenden, misschien zelfs miljoenen mensen, weggesleurd zijn van hun thuis (vroeger en nu), van de plek waar ze horen, om er onder onmenselijke omstandigheden te werken voor geen of een minuscuul loon: dat mogen we niet vergeten. 12 Years A Slave zet een hoofdstuk van de mensheid in de schijnwerpers, een hoofdstuk waar sommigen gewoon hun ogen voor willen sluiten.

De acteurs spelen trouwens hun rol verdomd goed, zo beklijvend, bij-de-keel-grijpend goed. Het verhaal is reëel, dichtbij en tastbaar. Ik had kippenvel wanneer de personages samen zongen, de tranen rolden over mijn wangen wanneer ik de zweepslagen hoorde en zag. Ik kon de katoenbloesems bijna ruiken, en ik voelde de hete wind van Louisiana bijna op mijn huid. De film probeert de ogen van de mensen te openen. En dat is bij mij gelukt.

Ik zou diep teleurgesteld zijn wanneer Chiwetel Ejiofor, de hoofdrolspeler van de film, geen Oscar krijgt voor Beste Acteur. Of wanneer Lupita Nyong'o, de actrice die Patsy vertolkt, wordt overgeslagen bij Beste Vrouwelijke Bijrol. En ik wil er ook even bijzeggen dat regisseur Steve McQueen zelf een donkere huidskleur heeft. Wat 12 Years A Slave voor mij nog straffer maakt. Al de mensen die aan de film meewerkten, vertellen samen een verhaal dat iedereen zou moeten horen. Één van de verhalen op deze planeet, die we nooit koud mogen laten worden.

source: www.foxsearchlight.com/12yearsaslave/

Al de prijzen en de nominaties die 12 Years A Slave krijgt, zijn een erkenning voor wat er gebeurd is. Een gefluisterde 'sorry' voor alle mensen die ooit een gelijkaardig lot hebben ondergaan. Want ook al hebben wij, vandaag de dag, persoonlijk niets te maken met die slavernij, en met onmenselijke praktijken, dan nog is aandacht besteden aan 12 Years A Slave een manier om te tonen dat zulke dingen niet meer mogen gebeuren. Dat zulke dingen niet meer zullen gebeuren.

Ga naar de dichtstbijzijnde filmzaal, en laat jezelf meesleuren door één van de beste films die ik ooit zag. En laat me zeker weten wat je van de film vindt/vond. Wees gerust: je zal geen spijt krijgen van dat bioscoopbezoek.

Te doen: 2014

Het jaar 2013 was geen slecht jaar, integendeel. 

Ik heb hele fijne dingen gedaan, ik was nog steeds tot over mijn oren verliefd en ik heb veel gereisd, maar ik heb vooral mijn persoonlijke grenzen verlegd. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt, vrienden die ik nooit meer zal vergeten en waarvan ik weet dat het sterke vriendschappen zijn. 

Maar vooral heb ik veel gewerkt. Ik maakte meer radioprogramma's dan ik op vier handen kan tellen, ik werkte samen met twee schatten van jongedames maandenlang aan een cultuurmagazine waar ik nu, 8 maanden later, nog steeds ongelofelijk trots op ben en ik heb heel mijn zomer (ongeveer twee maanden lang) gewerkt als jobstudent. Ik had zeer weinig tijd om fijne dingen te doen met Pieterjan en/of vrienden van buiten school. Dat was het grote minpunt van het voorbije jaar.

Daarom maakte ik een lijstje met enkele dingen die ik in 2014 anders wil doen dan in 2013. Voornemens, als het ware.

• gezonder leven (eten + sport)
• een fijne job vinden nadat ik in juni ben afgestudeerd
• mij samen met Pieterjan nestelen in een mooi appartementje of huisje
• meer creëren (DIY, koken, fotografie)
• meer boeken lezen (mijn doel is om dit jaar 40 boeken te lezen!)
• meer bloggen (en misschien ook steeds een Engelse vertaling bij mijn posts zetten)
• mijn dagen beter proberen indelen zodat ik meer tijd heb voor leuke dingen
• mama worden: niet van een kindje maar van mijn eigen katje
• en last but not least: ik lanceer een nieuw project! "A portrait of my love. Once a week. Every week in 2014." Het is geïnspireerd op het project "A portrait of my child" waar onder andere Bleubird en Practicing Simplicity vorig jaar aan deelnamen. Ik vond het zo een fijn project, dat ik zelf iets gelijkaardigs wilde doen. Daarom heb ik het geheel een kleine twist gegeven. Ik zal niet mijn kind(eren) fotograferen, maar ik zal elke week van 2014 een portret of een foto maken van mijn geliefde, van Pieterjan. Hebben jullie zin om mee te doen? Dat kan zeker! Het hoeft niet per se te gaan over je lief, het kan ook gaan over een huisdier, een vriend(in), een familielid, … Laat het even weten als je meedoet, dan probeer ik een klein overzichtje te maken van de deelnemende blogs.

Heb jij ook dingen in je hoofd die je dit jaar anders wil doen dan vorig jaar?