1/52

A portrait of my love. Once a week. Every week in 2014.

Ik ken niemand die zo lang en zo veel slaapt als deze schone slaper. Soms stoor ik mij eraan. Waarom zou je zo lang slapen, vaak meer dan tien uur per nacht? Er is zoveel te ontdekken in deze wereld, zoveel moois dat er nog gezien, geroken, geproefd, gehoord en gevoeld moet worden, nog zoveel te verkennen? Maar als ik dan zie hoe vredig en betoverend hij is wanneer hij ingeduffeld ligt in de zee van dekens, smelt mijn hart.

(Meer info over mijn jaarproject vind je hier. Een verzameling van de posts over het project vind je via deze link.)

---

I don't know anybody who sleeps as long and as much as this sleeping beauty. This habit sometimes gets on my nerves. Why sleep more than ten hours a day when there is so much to discover, so much beautiful things in the world to see, smell, taste, hear and feel, to explore? But then I see how peaceful and attractive he is when he sleeps, underneath the sea of blankets in our bed. My heart simply melts when I see him, sleeping like this.

(Here you can find additive information on my project. This link collects all the posts about the project.)

Te doen: 2014

Het jaar 2013 was geen slecht jaar, integendeel. 

Ik heb hele fijne dingen gedaan, ik was nog steeds tot over mijn oren verliefd en ik heb veel gereisd, maar ik heb vooral mijn persoonlijke grenzen verlegd. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt, vrienden die ik nooit meer zal vergeten en waarvan ik weet dat het sterke vriendschappen zijn. 

Maar vooral heb ik veel gewerkt. Ik maakte meer radioprogramma's dan ik op vier handen kan tellen, ik werkte samen met twee schatten van jongedames maandenlang aan een cultuurmagazine waar ik nu, 8 maanden later, nog steeds ongelofelijk trots op ben en ik heb heel mijn zomer (ongeveer twee maanden lang) gewerkt als jobstudent. Ik had zeer weinig tijd om fijne dingen te doen met Pieterjan en/of vrienden van buiten school. Dat was het grote minpunt van het voorbije jaar.

Daarom maakte ik een lijstje met enkele dingen die ik in 2014 anders wil doen dan in 2013. Voornemens, als het ware.

• gezonder leven (eten + sport)
• een fijne job vinden nadat ik in juni ben afgestudeerd
• mij samen met Pieterjan nestelen in een mooi appartementje of huisje
• meer creëren (DIY, koken, fotografie)
• meer boeken lezen (mijn doel is om dit jaar 40 boeken te lezen!)
• meer bloggen (en misschien ook steeds een Engelse vertaling bij mijn posts zetten)
• mijn dagen beter proberen indelen zodat ik meer tijd heb voor leuke dingen
• mama worden: niet van een kindje maar van mijn eigen katje
• en last but not least: ik lanceer een nieuw project! "A portrait of my love. Once a week. Every week in 2014." Het is geïnspireerd op het project "A portrait of my child" waar onder andere Bleubird en Practicing Simplicity vorig jaar aan deelnamen. Ik vond het zo een fijn project, dat ik zelf iets gelijkaardigs wilde doen. Daarom heb ik het geheel een kleine twist gegeven. Ik zal niet mijn kind(eren) fotograferen, maar ik zal elke week van 2014 een portret of een foto maken van mijn geliefde, van Pieterjan. Hebben jullie zin om mee te doen? Dat kan zeker! Het hoeft niet per se te gaan over je lief, het kan ook gaan over een huisdier, een vriend(in), een familielid, … Laat het even weten als je meedoet, dan probeer ik een klein overzichtje te maken van de deelnemende blogs.

Heb jij ook dingen in je hoofd die je dit jaar anders wil doen dan vorig jaar?

willekeurige momenten: augustus - december

 

 

 

 

 

 

 

1. Een lange wandeling doorheen bossen, weilanden en maïsvelden.
2. Één van de mooiste veren die ik ooit vond.
3. Herfst, wat ben je mooi.
4. Een foto die ik maakte van Pieterjan voor een fotografieproject.
5. Het bewijs van een prachtig concert. Ólafur Arnalds, je bezorgde mij een magische avond.
6. Mijn knappe jongste zusje, omringd door herfstbladeren en wind in haar haren.
7. Mijn jongste broertje (klik: en metekindje), turend naar het meer en de ganzen, op 300m van ons huis.
8. We komen niet altijd even goed overeen, maar wat kan mijn oudste jongere zus soms mooi zijn.
9. Ik zag het licht op de muur en wilde een zelfportret. Aude hielp me erbij, wegens gebrek aan een statief.
10. De prachtige herfstkleuren, opnieuw.
11. Mijn knappe jongste zusje, glimlachend en giechelend, lekker ingeduffeld tegen de kou.
12. Mijn allerallerliefste.
13. Ik at voor het eerst in mijn leven een kaki. Wat een heerlijke ontdekking.
14. Pieterjan en ik creëerden een winterlandschap. Voor op donkere avonden.
15. December was een echte fruitmaand. Vol passie en vruchten (ha-ha).

Ongelofelijk hoe snel de zomer dit jaar veranderde in herfst, en hoe de herfst nóg sneller een stap opzij zette voor de winter. De kale bomen zijn klaar voor de bijtende winterkou, maar die is nog niet onmiddellijk in zicht, jammer genoeg. Ik wacht alleszins geduldig tot het gaat sneeuwen, hoe meer en hoe sneller, hoe liever. 

Nu ga ik een mandarijntje eten en verdwalen in de dekens en kussens in ons bed.

Vonden jullie ook dat de winter zo snel voor de deur stond dit jaar? Wat was jullie fijnste herinnering van afgelopen zomer en herfst?

(Dit is een mooi liedje, en ik ben zo blij dat het nieuwe seizoen van deze serie eindelijk uit is.)

little brother bear

Ongeveer elf jaar geleden gebeurde er iets heel bijzonders in mijn leven. Op 15 december 2002 werd ik voor de vierde keer grote zus want mijn jongste broertje werd geboren. Maar er was nog meer: ik werd niet alleen zijn oudste zus, maar ook nog eens zijn meter. En op 15 december 2013 werd dat broertje én metekindje ineen, maar liefst elf jaar. De tijd vliegt.

Door de jaren heen veranderde de band met mijn broertje. Toen hij nog heel jong was, keek hij altijd met grote ogen naar mij op. De band die ik met hem heb, is anders dan de band met mijn andere broer of zussen. Mijn broertje nam een voorbeeld aan mij. Hij strompelde op zijn onvaste beentjes met zijn eerste stappen recht in mijn armen, kon mijn naam zeggen als allereerste woordje (al klonk het meer als 'Tade' in plaats van 'Jade') en hij maakte honderden tekeningen voor mij die door de jaren heen steeds realistischer maar daarom niet per se mooier werden. Ik heb hem leren fietsen en heb hem geholpen om zijn eerste woordjes Frans te onthouden. In mijn portefeuille zit nog steeds een briefje dat hij jaren geleden, wanneer hij net kon schrijven, voor mij schreef. Op het briefje staat: "Jade, ik vind je lief. Echt lief.".

Als kind werd hij soms ongerust over wat er met hem zou gebeuren indien mama en papa er plots niet meer zouden zijn. Dan zei hij zelfverzekerd met zijn grote bruine ogen: "Dan kom ik bij jou en Pieterjan wonen, en dan noem ik jullie mama en papa". Volgens mij is dat het grootste compliment dat een kleine broertje/metekindje kan geven.

Nu is mijn kleine broertje niet zo een klein broertje meer. Soms ben ik aangenaam verrast door de slimme opmerkingen die hij vertelt, of door de intelligente vragen die hij mij stelt. Bovendien weet hij nu op zijn elfde meer over Nelson Mandela dan ik tot enkele maanden geleden. Toch herken ik in hem nog steeds die kleine peuter die in de zomer zo gelukkig was wanneer hij in zijn blauwe schelpenzwembadje mocht zwemmen of de manier waarop hij als jong peutertje Neuswitje zei in plaats van Sneeuwwitje.

Ergens vind ik het jammer, maar langs de andere kant kan ik zijn groter-worden alleen maar aanmoedigen. Hij vind het moeilijk om zich lange tijd op iets te concentreren en moet regelmatig opboksen tegen zijn grote broers en zussen, maar hij doet het goed. Hij is nieuwsgierig en leert graag bij, en houdt ervan om te voetballen met Pieterjan of te gaan fietsen met mij en mijn zussen. Natuurlijk zou ik hem soms ook wel eens kunnen kkljqekjnerfsnlkddnqf, maar dat is die broer-zus-relatie die de meesten wel zullen herkennen. Ik zou hem niet meer kunnen missen.

Lief broertje, blijf met grote ogen kijken naar de wereld om je heen. Blijf nieuwsgierig en levenslustig. Blijf buiten spelen, probeer wat minder op je computer te spelen. Blijf vertederd door wat je elke dag ziet. Blijf vooral jezelf. Ik had me geen beter eerste metekindje en kleine broertje kunnen wensen.

people are strange when you're a stranger

Mensen intrigeren mij. Daarom kijk ik heel graag naar de mensen rondom mij.

Dat hoeven niet per se mensen zijn die ik niet ken, integendeel.

Overal waar ik loop, zit of kom, kijk ik naar de mensen. Ik observeer. Wie niet kijkt, zal ook niets zien.

Aan de hand van wat ik zie, verzin ik een verhaal rond bepaalde personen.

De manier waarop ze bewegen, hoe hun lippen vervormen wanneer ze glimlachen, hoe ze hun geliefde liefdevol aanraken of net niet.

Kinderen kijken even gretig naar de wereld als ik doe. Verwonderd, bewonderend.

Wanneer iemand mij passeert op straat, adem ik altijd heel diep in via mijn neus. Ik probeer hun geuren te vangen. Soms ben ik teleurgesteld door wat ik ruik, door een stinkende stank. Maar meestal is de geur die ik vang, iets wat mij laat glimlachen. Het is iets wat ik net verwachtte van die persoon, of iets dat mijn hart laat opspringen van pret. Een verleidelijk parfum, een geur van vers gebak, de geur van kinderhandjes of de geur van een knetterend haardvuur.

Individuen tonen meer van zichzelf aan de buitenwereld dan dat ze zelf beseffen.

Het zijn kleine dingen die verraden wie ze zijn.

Hun handschrift, de kleur op hun lippen, het paar kousen dat ze vandaag dragen, hoe ze hun sjaal knopen, de manier waarop ze hun ogen pretlichtjes krijgen wanneer ze een smsje lezen.

Die kleine elementen stel ik samen tot een verhaal, tot een leven.

Sommige mensen blijven nog lang in mijn gedachten rondhangen, anderen ben ik onmiddellijk weer vergeten. Maar wist je, dat wij 's nachts zelfs dromen van onbekenden?

De gezichten die in jouw dromen voorkomen, zijn mensen die je ooit in je leven al eens hebt gezien. Onze hersenen verzinnen de gezichten niet die je 's nachts vergezellen.

Integendeel: al die gezichten worden opgeslagen in een klein ladekastje ergens in je hoofd. Kijk dus extra lang naar de mensen die je intrigeren, mensen die je 's nachts graag zou tegenkomen in je dromen. Want misschien gebeurt dat dan ook wel.