donkere winter

Op 13 januari begon ik aan een acht weken durende stageperiode. Ik doe stage bij de nationale radio, bij de openbare omroep. Het is fijn werk, afwisselend en uitdagend. Ik doe het graag en het zijn toffe collega's.

Maar wat ik echt jammer vind, is dat het 's ochtends wanneer ik opsta donker is, en wanneer ik 's avonds klaar ben met werken, is het alweer donker. 

Ik mis het om in het daglicht te kunnen leven. Om lange wandelingen te kunnen maken, om naar de kleuren en de vormen van de wolken te kijken. Om foto's te gaan trekken en om de geuren en kleuren van de winter in mij op te nemen.

Ik plaats bij deze post vrolijke foto's die ik enkele weken geleden maakte. Vrolijke, lichte en eerlijk opgewekte foto's om de serieuze gedachten een beetje te omarmen.

Ik moet wennen aan de werkuren, aan de nine-to-five-job. Ik moet leren om mijn tijd na het werk zo in te delen dat ik nog nuttige en ontspannende dingen kan doen.

Ik moet er aan wennen om niet direct in mijn bed te kruipen wanneer ik thuis ben, omdat ik zo ongelofelijk vreselijk moe en uitgeput ben.

Ik hou echt enorm van de winter, van de koude lucht en de ijzige blauwe hemels, van de lange nachten en de kale natuur. 

Maar nu ik even moet proeven van het werkleven, hou ik niet zo van de donkere ochtenden en de donkere avonden wanneer ik naar en van mijn werk wandel. Ik heb het gevoel dat ik na mijn werk niets meer heb aan mijn dagen, omdat het na mijn werkdag al donker is buiten en de winkels en fijne eet- en koffiezaakjes gesloten zijn. Ik ben ook steeds vermoeid, hoeveel uren per nacht ik ook slaap.

Kennen jullie dat gevoel? Hebben jullie nuttige tips die mij zouden kunnen helpen?

4/52

A portrait of my love. Once a week. Every week in 2014.

Mijn lieve prins, rustig naar het journaal op de televisie aan het kijken. Ik zou uren non-stop naar hem kunnen staren. Hij heeft zo een lieve en zachtaardige blik. Een puppy-blik en ogen om in te verdrinken.

(Meer info over mijn jaarproject vind je hier. Een verzameling van de posts over het project vind je via deze link.)

---

My dream prince, watching the news on the television. I could look at him for hours and hours. He has such a sweet and gentle look. Puppy-eyes in which I could drown.

(Here you can find additive information on my project. This link collects all the posts about the project.)

3/52

A portrait of my love. Once a week. Every week in 2014.

Hij houdt van lezen, en dat vind ik heel fijn. De avonden dat we in bed elk een boek lezen, of elkaar voorlezen, behoren tot mijn favorieten. Dicht tegen elkaar, onder de berg dekens. Onze boekenkast bestaat al uit meer dan 150 boeken, het is onze meest kostbare verzameling. Lezen is voor mij heel belangrijk, voor hem gelukkig ook.

(Meer info over mijn jaarproject vind je hier. Een verzameling van de posts over het project vind je via deze link.)

---

He loves reading, and I like that. Those evenings on which we read each our own book, or on which we read to each other, those are among my favorites. Close to each other, underneath the pile of blankets. Our bookcase already consists more than 150 books, it is our precious collection. For me, reading is very important, as it is for him too, luckily.

(Here you can find additive information on my project. This link collects all the posts about the project.)

delightful photography: elena shumilova

Vandaag vond ik bijzondere foto's op het internet, bijzondere foto's van een bijzondere fotografe. 

De Russische Elena Shumilova fotografeert vooral haar kinderen, haar twee zoontjes, in spontane omstandigheden. Terwijl ze bezig zijn met hun huisdieren, terwijl ze dromerig voor zich uit staren of terwijl ze kwajongensstreken uithalen. Ik wilde de foto's van Elena graag met jullie delen, omdat ik ze zo ongelofelijk mooi vind. 

---

Today I stumbled upon extraordinary pictures on the internet. Extraordinary pictures made by an extraordinary photographer.

The Russian Elena Shumilova especially photographs her children, her two little sons, in spontaneous situations. While they are playing with or taking care of their pets, while they are dreamy staring at the horizon or while they are being a little bit naughty. I really wanted to share Elena's pictures with you, because I think they are so incredibly beautiful.

Het enige minpuntje aan Elena haar foto's, is dat de kleuren soms té onnatuurlijk of bijgewerkt lijken. Maar de manier waarop ze haar kinderen portretteert, vind ik fantastisch. Wanneer ik ooit zelf kinderen heb, hoop ik ook op zo een manier mijn kinderen te kunnen fotograferen. Vrij, onopdringerig, met een open geest.

Wat vind jij van Elena haar foto's? Meer van haar werk vind je op haar flickr-pagina.

---

The only thing I regret about Elena's pictures, are the colors of her photographs: sometimes they look too unnatural, or too edited and retouched. But the way in which she portrays her children, is so inspiring. When I have kids of my own, once, sometime, I hope that I'll be able to photograph my little ones like she does. Free, unobtrusive, open minded. 
What do you think of Elena's photography? You can find more of her work on her Flickr-page.

the blog friendship booklet

Al sinds ik kon schrijven, hield ik van vriendenboekjes. Niet omdat ik dan zag wat andere mensen hun favoriete maaltijden waren (altijd weer die pizza en die frietjes), maar omdat ik mezelf altijd een beetje beter leerde kennen. Ik moest nadenken over mezelf, over dingen die ik graag deed of waar ik van droomde. Ik vind het moeilijk om favoriete dingen te kiezen, want kiezen is verliezen en ik ben een eeuwige twijfelaar. Toch was ik steeds blij wanneer ik zulke vragen mocht beantwoorden. Want het is zoals ze zeggen: zelfkennis is het begin van alle wijsheid.

Heel fijn dus toen ik het leuke idee van the blog friendship booklet zag passeren bij Elisse en Sanne, en ik wilde er graag ook aan mee doen. Zoë is diegene die de tag begon. Wil jij ook meedoen? Geen probleem, ga dan even naar deze blogpost. 

Hielden jullie ook zo van vriendenboekjes?

2/52

A portrait of my love. Once a week. Every week in 2014.

Nog tot 24 januari moet hij studeren voor zijn examens. Hij vindt het moeilijk om zich lange tijd te concentreren en om stil te blijven zitten achter zijn bureau. Maar hij doet zijn best. En als hij op alle examens slaagt, was deze examenperiode de allerlaatste in zijn leven. Ik duim voor hem, met mijn tien vingers tegelijk.

(Meer info over mijn jaarproject vind je hier. Een verzameling van de posts over het project vind je via deze link.)

---

He has to study for his exams until the 24th of January. It's hard for him to stay concentrated for a long time and to sit still and quiet behind his bureau. But he tries his best. Ánd, if he passes all his exams, then this exam period will be the very last for the rest of his life. I keep my fingers crossed, all ten at the same time.

(Here you can find additive information on my project. This link collects all the posts about the project.)

1/52

A portrait of my love. Once a week. Every week in 2014.

Ik ken niemand die zo lang en zo veel slaapt als deze schone slaper. Soms stoor ik mij eraan. Waarom zou je zo lang slapen, vaak meer dan tien uur per nacht? Er is zoveel te ontdekken in deze wereld, zoveel moois dat er nog gezien, geroken, geproefd, gehoord en gevoeld moet worden, nog zoveel te verkennen? Maar als ik dan zie hoe vredig en betoverend hij is wanneer hij ingeduffeld ligt in de zee van dekens, smelt mijn hart.

(Meer info over mijn jaarproject vind je hier. Een verzameling van de posts over het project vind je via deze link.)

---

I don't know anybody who sleeps as long and as much as this sleeping beauty. This habit sometimes gets on my nerves. Why sleep more than ten hours a day when there is so much to discover, so much beautiful things in the world to see, smell, taste, hear and feel, to explore? But then I see how peaceful and attractive he is when he sleeps, underneath the sea of blankets in our bed. My heart simply melts when I see him, sleeping like this.

(Here you can find additive information on my project. This link collects all the posts about the project.)

Te doen: 2014

Het jaar 2013 was geen slecht jaar, integendeel. 

Ik heb hele fijne dingen gedaan, ik was nog steeds tot over mijn oren verliefd en ik heb veel gereisd, maar ik heb vooral mijn persoonlijke grenzen verlegd. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt, vrienden die ik nooit meer zal vergeten en waarvan ik weet dat het sterke vriendschappen zijn. 

Maar vooral heb ik veel gewerkt. Ik maakte meer radioprogramma's dan ik op vier handen kan tellen, ik werkte samen met twee schatten van jongedames maandenlang aan een cultuurmagazine waar ik nu, 8 maanden later, nog steeds ongelofelijk trots op ben en ik heb heel mijn zomer (ongeveer twee maanden lang) gewerkt als jobstudent. Ik had zeer weinig tijd om fijne dingen te doen met Pieterjan en/of vrienden van buiten school. Dat was het grote minpunt van het voorbije jaar.

Daarom maakte ik een lijstje met enkele dingen die ik in 2014 anders wil doen dan in 2013. Voornemens, als het ware.

• gezonder leven (eten + sport)
• een fijne job vinden nadat ik in juni ben afgestudeerd
• mij samen met Pieterjan nestelen in een mooi appartementje of huisje
• meer creëren (DIY, koken, fotografie)
• meer boeken lezen (mijn doel is om dit jaar 40 boeken te lezen!)
• meer bloggen (en misschien ook steeds een Engelse vertaling bij mijn posts zetten)
• mijn dagen beter proberen indelen zodat ik meer tijd heb voor leuke dingen
• mama worden: niet van een kindje maar van mijn eigen katje
• en last but not least: ik lanceer een nieuw project! "A portrait of my love. Once a week. Every week in 2014." Het is geïnspireerd op het project "A portrait of my child" waar onder andere Bleubird en Practicing Simplicity vorig jaar aan deelnamen. Ik vond het zo een fijn project, dat ik zelf iets gelijkaardigs wilde doen. Daarom heb ik het geheel een kleine twist gegeven. Ik zal niet mijn kind(eren) fotograferen, maar ik zal elke week van 2014 een portret of een foto maken van mijn geliefde, van Pieterjan. Hebben jullie zin om mee te doen? Dat kan zeker! Het hoeft niet per se te gaan over je lief, het kan ook gaan over een huisdier, een vriend(in), een familielid, … Laat het even weten als je meedoet, dan probeer ik een klein overzichtje te maken van de deelnemende blogs.

Heb jij ook dingen in je hoofd die je dit jaar anders wil doen dan vorig jaar?

willekeurige momenten: augustus - december

 

 

 

 

 

 

 

1. Een lange wandeling doorheen bossen, weilanden en maïsvelden.
2. Één van de mooiste veren die ik ooit vond.
3. Herfst, wat ben je mooi.
4. Een foto die ik maakte van Pieterjan voor een fotografieproject.
5. Het bewijs van een prachtig concert. Ólafur Arnalds, je bezorgde mij een magische avond.
6. Mijn knappe jongste zusje, omringd door herfstbladeren en wind in haar haren.
7. Mijn jongste broertje (klik: en metekindje), turend naar het meer en de ganzen, op 300m van ons huis.
8. We komen niet altijd even goed overeen, maar wat kan mijn oudste jongere zus soms mooi zijn.
9. Ik zag het licht op de muur en wilde een zelfportret. Aude hielp me erbij, wegens gebrek aan een statief.
10. De prachtige herfstkleuren, opnieuw.
11. Mijn knappe jongste zusje, glimlachend en giechelend, lekker ingeduffeld tegen de kou.
12. Mijn allerallerliefste.
13. Ik at voor het eerst in mijn leven een kaki. Wat een heerlijke ontdekking.
14. Pieterjan en ik creëerden een winterlandschap. Voor op donkere avonden.
15. December was een echte fruitmaand. Vol passie en vruchten (ha-ha).

Ongelofelijk hoe snel de zomer dit jaar veranderde in herfst, en hoe de herfst nóg sneller een stap opzij zette voor de winter. De kale bomen zijn klaar voor de bijtende winterkou, maar die is nog niet onmiddellijk in zicht, jammer genoeg. Ik wacht alleszins geduldig tot het gaat sneeuwen, hoe meer en hoe sneller, hoe liever. 

Nu ga ik een mandarijntje eten en verdwalen in de dekens en kussens in ons bed.

Vonden jullie ook dat de winter zo snel voor de deur stond dit jaar? Wat was jullie fijnste herinnering van afgelopen zomer en herfst?

(Dit is een mooi liedje, en ik ben zo blij dat het nieuwe seizoen van deze serie eindelijk uit is.)

little brother bear

Ongeveer elf jaar geleden gebeurde er iets heel bijzonders in mijn leven. Op 15 december 2002 werd ik voor de vierde keer grote zus want mijn jongste broertje werd geboren. Maar er was nog meer: ik werd niet alleen zijn oudste zus, maar ook nog eens zijn meter. En op 15 december 2013 werd dat broertje én metekindje ineen, maar liefst elf jaar. De tijd vliegt.

Door de jaren heen veranderde de band met mijn broertje. Toen hij nog heel jong was, keek hij altijd met grote ogen naar mij op. De band die ik met hem heb, is anders dan de band met mijn andere broer of zussen. Mijn broertje nam een voorbeeld aan mij. Hij strompelde op zijn onvaste beentjes met zijn eerste stappen recht in mijn armen, kon mijn naam zeggen als allereerste woordje (al klonk het meer als 'Tade' in plaats van 'Jade') en hij maakte honderden tekeningen voor mij die door de jaren heen steeds realistischer maar daarom niet per se mooier werden. Ik heb hem leren fietsen en heb hem geholpen om zijn eerste woordjes Frans te onthouden. In mijn portefeuille zit nog steeds een briefje dat hij jaren geleden, wanneer hij net kon schrijven, voor mij schreef. Op het briefje staat: "Jade, ik vind je lief. Echt lief.".

Als kind werd hij soms ongerust over wat er met hem zou gebeuren indien mama en papa er plots niet meer zouden zijn. Dan zei hij zelfverzekerd met zijn grote bruine ogen: "Dan kom ik bij jou en Pieterjan wonen, en dan noem ik jullie mama en papa". Volgens mij is dat het grootste compliment dat een kleine broertje/metekindje kan geven.

Nu is mijn kleine broertje niet zo een klein broertje meer. Soms ben ik aangenaam verrast door de slimme opmerkingen die hij vertelt, of door de intelligente vragen die hij mij stelt. Bovendien weet hij nu op zijn elfde meer over Nelson Mandela dan ik tot enkele maanden geleden. Toch herken ik in hem nog steeds die kleine peuter die in de zomer zo gelukkig was wanneer hij in zijn blauwe schelpenzwembadje mocht zwemmen of de manier waarop hij als jong peutertje Neuswitje zei in plaats van Sneeuwwitje.

Ergens vind ik het jammer, maar langs de andere kant kan ik zijn groter-worden alleen maar aanmoedigen. Hij vind het moeilijk om zich lange tijd op iets te concentreren en moet regelmatig opboksen tegen zijn grote broers en zussen, maar hij doet het goed. Hij is nieuwsgierig en leert graag bij, en houdt ervan om te voetballen met Pieterjan of te gaan fietsen met mij en mijn zussen. Natuurlijk zou ik hem soms ook wel eens kunnen kkljqekjnerfsnlkddnqf, maar dat is die broer-zus-relatie die de meesten wel zullen herkennen. Ik zou hem niet meer kunnen missen.

Lief broertje, blijf met grote ogen kijken naar de wereld om je heen. Blijf nieuwsgierig en levenslustig. Blijf buiten spelen, probeer wat minder op je computer te spelen. Blijf vertederd door wat je elke dag ziet. Blijf vooral jezelf. Ik had me geen beter eerste metekindje en kleine broertje kunnen wensen.